skargę Wandy K. na niewydanie przez Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w Z. decyzji administracyjnej w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych.
Tezy

Od dnia objęcia przez znowelizowany art. 196 par. 3 pkt 1 Kpa właściwością sądu administracyjnego również postanowień o zawieszeniu postępowania kontrola ich legalności może być dokonywana wyłącznie w toku rozpoznawania skarg wnoszonych na te właśnie postanowienia, nie zaś podczas rozpoznawania skarg na "bezczynność" organów orzekających /art. 216 Kpa/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 204 par. 1 Kpa w związku z art. 216 par. 1 i 2 Kpa skargę Wandy K. na niewydanie przez Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w Z. decyzji administracyjnej w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych.

Inne orzeczenia o symbolu:
633 Zatrudnienie i sprawy bezrobocia
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Powszechny obowiązek obrony
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. we Wrocławiu
Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 6 kwietnia 1993 r. Kierownik Rejonowego Urzędu Pracy w Z. zawiesił postępowanie w sprawie stwierdzenia braku uprawnień Wandy K. do zasiłku dla bezrobotnych za okres od dnia 7 lutego 1991 r. do dnia 30 listopada 1992 r.

Kopię zażalenia wniesionego do Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy w (...) na powyższe postanowienie Wanda K. przesłała do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażając "swoje pragnienie", aby zażalenie to sąd potraktował jak skargę w trybie art. 216 Kpa na uchylanie się przez organ I instancji od wydania decyzji merytorycznej przez wykorzystywanie w tym celu postanowienia o zawieszeniu postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest oczywiście niedopuszczalna, i to z kilku powodów.

Na podstawie art. 216 Kpa do sądu administracyjnego można zaskarżyć "bezczynność" organu orzekającego, polegającą na niewydaniu w przewidzianym terminie decyzji administracyjnej lub postanowienia w sprawach, o których mowa w art. 196 Kpa. Jednakże koniecznym warunkiem takiej skargi jest wyczerpanie środków przewidzianych w art. 37 Kpa, to jest złożenie zażalenia do organu wyższego stopnia, i oczywiście upływ terminu, jakim dysponuje organ do załatwienia takiego zażalenia /art. 35 Kpa/.

Gdyby nawet zgodzić się z tezą skargi - co wszakże nie jest możliwe - że zawieszenie postępowania można utożsamiać z "bezczynnością" organu w rozumieniu art. 216 Kpa, to skarżąca nie spełniła warunku wyczerpania środków określonych w art. 37 Kpa, skoro w jednym piśmie zamieściła zarówno zażalenie na postanowienie o zawieszeniu postępowania, jak i skargę na domniemaną bezczynność organu I instancji.

Wprawdzie we wcześniejszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmowano, że rozpoznając skargę na bezczynność, sąd jest uprawniony do kontroli podejmowanych przez organy czynności tamujących bieg sprawy, zwłaszcza zasadności zawieszenia postępowania /wyrok z dnia 19 stycznia 1990 r. SAB/Gd 9/89 - ONSA 1990 Nr 1 poz. 14/, pogląd ten jednak został wypowiedziany przed nowelizacją kodeksu postępowania administracyjnego, dokonaną ustawą z dnia 24 maja 1990 r. /Dz.U. nr 34 poz. 201/. Rozszerzono nią mianowicie zakres właściwości sądu administracyjnego także na rozpatrywanie skarg na niektóre postanowienia zapadające w postępowaniu administracyjnym. Od dnia objęcia przez znowelizowany art. 196 par. 3 pkt 1 Kpa właściwością sądu administracyjnego również postanowień o zawieszeniu postępowania kontrola ich legalności może być dokonywana wyłącznie w toku rozpoznawania skarg wnoszonych na te właśnie postanowienia, nie zaś podczas rozpoznawania skarg na "bezczynność" organów orzekających /art. 216 Kpa/.

(...) W tym stanie rzeczy skarga Wandy K. na "bezczynność organu", jako niedopuszczalna, podlegała odrzuceniu na podstawie art. 204 par. 1 Kpa w związku z art. 216 par. 1 i 2 Kpa.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
633 Zatrudnienie i sprawy bezrobocia
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Powszechny obowiązek obrony
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. we Wrocławiu