Granicą uwzględnienia w postępowaniu administracyjnym słusznego interesu strony /art. 7 Kpa/ jest zaistnienie kolizji z interesem społecznym.
Urząd Skarbowy w N. decyzją z dnia 19 lutego 1994 r. na podstawie art. 104 Kpa art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach, podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486/ oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 1989 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1990 nr 1 poz. 4 ze zm./ - odmówił Spółce cywilnej "D". zaniechania ustalenia i poboru podatku za 1993 r.
W uzasadnieniu podano, iż przepisy ustawy o zobowiązaniach podatkowych upoważniają organy podatkowe do zaniechania ustalania i poboru podatku. Może to nastąpić w przypadku, gdy pobranie podatku mogłoby zagrozić zdolności gospodarczej zakładu lub egzekucji podatnika.
Pomimo wezwania do złożenia deklaracji miesięcznych w podatku od towarów i usług, spółka nie uczyniła tego w wyznaczonym terminie, w związku z czym organowi podatkowemu nie była znana kwota osiąganych obrotów miesięcznych oraz kwota podatku, którego pobór miałby być zaniechany, a co za tym idzie, czy wpłata należności spowodowałaby sytuację określoną w art. 8 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Ponadto spółka została poinformowana o możliwości odliczenia od podatku należnego po sprzedaży, podatku naliczonego z rachunków uproszczonych za okres od 27 lipca do 25 października 1993 r. tj. dnia otrzymania decyzji odmawiającej przywrócenia terminu do złożenia oświadczenia o wyborze zwolnienia z podatku od towarów i usług. Od dnia tego spółka mogła wystawiać faktury VAT, które były podstawą do pomniejszenia podatku należnego po sprzedaży towarów. W tej sytuacji zobowiązanie spółki wobec budżetu byłoby znacznie mniejsze. Z żadnej z tych możliwości spółka nie skorzystała. Brak znajomości przepisów ustawy nie stanowi dostatecznego powodu do zaniechania ustalania i poboru podatku.
Izba Skarbowa w O. decyzją z dnia 4 maja 1994 r. na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa - utrzymała w mocy powyższą decyzje. Podzielono w pełni argumentacje organu I instancji. Dodano, iż decyzje takie mają charakter uznaniowy i organy podatkowe oceniają, czy w konkretnym przypadku ulga taka winna być udzielona i w jakim zakresie. Brak jest podstaw do przyjęcia, iż zachodzą okoliczności uzasadniające przyznanie ulgi. Skoro spółka w terminie nie złożyła oświadczenia o wyborze zwolnienia z podatku od towarów i usług dlatego też brak jest podstaw do zmniejszenia podatku.
Skargę na powyższą decyzję złożyli wspólnicy spółki. Domagali się uchylenia obu decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenia na ich rzecz kosztów postępowania.
W uzasadnieniu podali, że na skutek mylnego pouczenia, nie złożyli w stosownym czasie oświadczenia co do wyboru formy opodatkowania i dlatego stali się płatnikami podatku VAT. Cały czas prowadzili działalność na dotychczasowych warunkach i płacili podatek w postaci podatku obrotowego do dnia 5 lipca 1994 r. Wpłacili także podatek dochodowy za rok 1993 w całości. W tej sytuacji wobec wezwania przez organ podatkowy do zapłacenia podatku VAT nie byli w stanie wyliczyć tego podatku, gdyż nie posiadali żadnych dokumentów VAT. Organ podatkowy domagał się podatku obliczonego szacunkowo w kwocie ok. 90.000.000 złotych. Nie są w stanie zapłacić tego podatku, gdyż spowodowałoby to ruinę gospodarczą firmy i ich rodzin. I tak obecnie nie prowadzą żadnej działalności, bowiem nie są w stanie nabyć towaru do obrotu. Organ podatkowy uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku, gdyż była możliwość choćby częściowego spłacenia tego podatku.