1. Pozbawienie uprawnień wynikających z materialnego prawa administracyjnego nie może nastąpić w drodze zabiegów redakcyjnych, nawet wówczas gdy polegają one na dostosowaniu ułomnego orzeczenia organu do wyraźnej dyspozycji wynikającej z normy prawa materialnego.
2. Paragraf 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej /Dz.U. nr 35 poz. 203 ze zm./ przewiduje wydanie decyzji wymiarowej za każdy rok podatkowy i zarazem zawieszenie poboru ustalonego w ten sposób podatku.
Z zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, wystawionego dnia 27 listopada 1990 r. przez Burmistrza Miasta wynika, że Piotr W. zarejestrował działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu gastronomii oraz handlu artykułami ogólnospożywczymi, z terminem uruchomienia od dnia 7 grudnia 1990 r.
Jak wynika niespornie z innych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, działalność tę podatnik rozpoczął faktycznie dnia 15 grudnia 1990 r.
Dnia 5 lutego 1991 r. uzyskał decyzję Urzędu Skarbowego mocą której, na podstawie par. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej - rozpatrując pozytywnie wniosek strony z dnia 14 grudnia 1990 r., orzecznictwo o zwolnieniu wnioskodawcy od podatku obrotowego i dochodowego na okres od dnia 15 grudnia 1990 r. do dnia 14 grudnia 1992 r. pod warunkami wynikającymi z innych unormowań tego rozporządzenia.
Dnia 9 listopada 1993 r. Urząd Skarbowy wydał decyzję, w której - na podstawie /m.in./ par. 7 ust. 5 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. orzeczono z kolei o utracie warunków do zwolnienia z podatku obrotowego i dochodowego za rok 1991. W motywach podano, że przeprowadzona analiza działalności gospodarczej podatnika za 1991 r. wykazała nierzetelność w prowadzeniu podatkowej księgi przychodów i rozchodów, polegającej na niewpisaniu zakupionych towarów na kwotę 7.658.300 zł. Orzeczenie to wskutek rozpatrzenia odwołania utrzymane zostało w mocy.
Dnia 17 listopada 1993 r. tenże Urząd Skarbowy powołując się na unormowanie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku obrotowym /Dz.U. 1983 nr 43 poz. 191 ze zm./ oraz art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz.U. 1983 nr 43 poz. 192/, a także rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 kwietnia 1991 r. w sprawie stawek podatku obrotowego od osób fizycznych nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej, osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, ulg, zwolnień i trybu płatności tego podatku /Dz.U. nr 38 poz. 166 ze zm./ oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 stycznia 1990 r. w sprawie podatku dochodowego /Dz.U. nr 10 poz. 62 ze zm./ - wydał decyzję, w której orzekł o ustaleniu zobowiązania w podatkach obrotowym i dochodowym za rok 1992 w łącznej kwocie 58.669.000 zł.
W odwołaniu wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji i "nienaliczanie podatku dochodowego i obrotowego, na podstawie szacunku za rok 1992".
W motywach Piotr W. dowodził, iż podatkową księgę przychodów i rozchodów prowadził rzetelnie, a więc oddawała ona w sposób zgodny z rzeczywistością osiągnięte obroty. Podatnik podważał też zastosowaną metodę szacunkową uważając, że rozmiary jego działalności gospodarczej ustalić można w porównaniu z innymi firmami działającymi w podobnych warunkach lub ewentualnie poprzez dokonanie analizy remanentu na koniec roku, którego organ podatkowy nie zakwestionował.