Obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku sądu administracyjnego, ciążący na organie orzekającym /art. 209 Kpa/, może być wyłączony tylko w wypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego, a także po wzruszeniu wyroku w drodze rewizji nadzwyczajnej.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Anny P. na decyzję Okręgowej Rady Adwokackiej w W. z dnia 13 października 1989 r. w przedmiocie odmowy przyjęcia do zespołu i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Okręgowej Rady Adwokackiej w W. kwotę złotych sześć tysięcy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Sprawa odmowy przyjęcia Anny P. do zespołu adwokackiego była już przedmiotem rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 11 lipca 1989 r. SA/Wr 66/89 uchylił uchwałę Okręgowej Rady Adwokackiej w W. nie uwzględniającą odwołania od uchwały zespołu adwokackiego w J.G. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wypowiedział pogląd, że osoby, którym już wyznaczono siedzibę w danej miejscowości, w przyjęciu do działającego tam zespołu adwokackiego korzystają z pierwszeństwa w stosunku do innych adwokatów ubiegających się dopiero o przeniesienie lub wyznaczenie siedziby. Niezależnie od wytkniętych wadliwości proceduralnych Sąd zauważył też, że działanie Okręgowej Rady Adwokackiej zmierza w istocie do pozbawienia wszelkiego znaczenia uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej o wyznaczeniu Annie P. siedziby właśnie w J.G.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Okręgowa Rada Adwokacka w W. uchwałą z dnia 13 października 1989 r. nie uwzględniła odwołania Anny P. od uchwały zespołu adwokackiego, informując w uzasadnieniu o zaproponowaniu wnioskodawczyni wykonywania zawodu indywidualnie bądź przyjęcia do zespołu w K.G. Następnie zaś polemizuje z uzasadnieniem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, a mianowicie odpiera zarzut, że celem samorządu adwokackiego jest kultywowanie elitarnych tradycji korporacyjnych, a także ocenia jako "zupełnie niezrozumiałe" stwierdzenie o pierwszeństwie przysługującym osobom, którym wyznaczono siedzibę w danej miejscowości.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Anna P. obszernie przedstawia przebieg swoich starań oraz posiedzeń Okręgowej Rady Adwokackiej, w których uczestniczyła. Zarzuca podjętej uchwale naruszenie przepisów prawa, zwłaszcza zaś art. 9, art. 12, art. 13 i art. 77 Kpa, oraz zasad współżycia społecznego i słusznego interesu skarżącej.
Odpowiadając na skargę, Okręgowa Rada Adwokacka w W. podkreśla, że uspołecznienie adwokatury nie może pozbawić członków zespołów możliwości swobodnego kształtowania składu osobowego zespołów. Uchwała nie zamyka skarżącej drogi do wykonywania zawodu. W konkluzji wniesiono o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Z aprobatą należy odnotować zapewnienie skarżącej czynnego udziału w toku ponownego rozpatrywania jej odwołania od uchwały zespołu przez Okręgową Radę Adwokacką, a także zaproponowanie możliwości indywidualnego wykonywania zawodu. Jednakże uzasadniając swoją uchwałę, Okręgowa Rada Adwokacka w W. skoncentrowała się na polemice z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego zamiast przedstawić ustalenia poczynione w celu wykonania zaleceń sądu zawartych w tym wyroku. Najbardziej nawet wyszukane argumenty przeciw ocenie prawnej sądu nie wyłączają przecież obowiązywania dyrektywy wynikającej z art. 209 Kpa. Według tego przepisu ocena prawna wypowiedziana w wyroku sądu administracyjnego wiąże w konkretnej sprawie zarówno ten sąd, jak i organ wydający decyzję.
Pierwszy z polemicznych wątków uzasadnienia zaskarżonej uchwały nie ma żadnego znaczenia dla sprawy i w istocie polega na niedokładnym odczytaniu uzasadnienia wyroku, w którym stwierdzono, że "celem samorządu adwokackiego nie jest bowiem kultywowanie elitarnych tradycji korporacyjnych, lecz organizowanie działalności o charakterze publicznym (...)".