1. Przymiot "prawomocności" wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczy tylko sfery zgodności z prawem decyzji ostatecznej i nie stwarza przeszkód jej zmiany lub uchylenia w nadzwyczajnym trybie administracyjnym przewidzianym do wzruszenia decyzji prawnie niewadliwych.
2. Dopuszczalne jest wznowienie postępowania administracyjnego zakończonego decyzją ostateczną, co do której sąd administracyjny oddalił skargę, jeżeli po wyroku sądowym zostaną ujawnione lub wystąpią przesłanki do wznowienia, o których mowa w art. 145 par. 1 pkt 1, 2, 5, 7, 8 Kpa.
3. Wznowienie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym uzasadniają tylko te przesłanki wznowienia spośród wymienionych w art. 401 i art. 403 Kpc, które są następstwem zdarzeń powstałych w samym postępowaniu sądowym, nie zaś w postępowaniu administracyjnym, w którym ostatecznie rozstrzygnięto co do istoty sprawę administracyjną.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 412 par. 2 Kpc w związku z art. 211 Kpa skargę dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Urzędu Wojewódzkiego w Opolu w przedmiocie wznowienia postępowania sądowego.
Wyrokiem z dnia 27 września 1983 r. SA/Wr 489/83 Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu oddalił skargę Stanisława W. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 30 maja 1983 r. GKM-III-8225/107/82, utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w B. z dnia 5 listopada 1982 nr GZT-I-8225/1/81/82 w przedmiocie ustanowienia na rzecz Janiny i Bronisława małżonków K. wieczystego użytkowania terenu położonego przy ul. D. nr 12 w B. z równoczesną sprzedażą domu jednorodzinnego i zabudowań gospodarczych, znajdujących się na tym terenie. Kontrolując legalność wyboru nabywcy spornej nieruchomości, dokonanego tymi decyzjami, Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania stanowiska organów orzekających, że wniosek małżonków K. zasługiwał na uwzględnienie.
W obecnej skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Dyrektor Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w Opolu, powołując się na art. 403 par. 2 Kpc w związku z art. 211 Kpa, wnosi o wznowienie postępowania zakończonego powyższym wyrokiem, a to z powodu ujawnienia nowych okoliczności faktycznych, które mogą mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a które nie były brane pod uwagę w poprzednim postępowaniu. Ponadto wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie decyzji Wojewody Opolskiego z dnia 30 maja 1983 r. Nową okolicznością, uzasadniającą skargę i wznowienie postępowania, jest ustalenie, że nieruchomość będąca przedmiotem postępowania nigdy nie była własnością Państwa, a zatem nie podlegała sprzedaży w trybie ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./. Okoliczność ta została ujawniona dopiero wówczas, gdy - przygotowując dokumentację do zawarcia aktu notarialnego - Naczelnik Miasta i Gminy w B. wystąpił do Państwowego Biura Notarialnego w G. z wnioskiem o wpis prawa własności Skarbu Państwa do odrębnych od gruntu zabudowań mieszkalno-gospodarczych, znajdujących się na spornej nieruchomości. Postanowieniem z dnia 5 grudnia 1985 r. Państwowe Biuro Notarialne odmówiło dokonania wpisu, stwierdzając, że wszystkie budynki nadal stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności, a ich właścicielem pozostaje Monika B., pomimo wyjazdu na pobyt stały za granicę. Od tego postanowienia nie wniesiono rewizji, a zatem stało się ono prawomocne.
Organ administracji państwowej, wydając decyzję o oddaniu terenu w wieczyste użytkowanie i sprzedaży budynków na rzecz małżonków K., działał w błędnym przekonaniu, że budynki Moniki B. przeszły na własność Państwa z mocy prawa. Tymczasem uzyskała ona własność gospodarstwa rolnego w B. /którego składnikiem były poprzednio także omawiane budynki/ dopiero w 1971 r. na mocy przepisów ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych /Dz.U. nr 27 poz. 250 ze zm./, co wyłącza możliwość zastosowania względem tej nieruchomości przepisów art. 38 ust. 3 i 4 cytowanej ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. W tym stanie rzeczy budynki położone na działce nr 1317 w B. nie mogły być przedmiotem sprzedaży przez Państwo, a okoliczność ta stała się znana organom administracji państwowej na podstawie postanowienia Państwowego Biura Notarialnego, o którym wiadomość organ II instancji powziął w dniu 9 stycznia 1986 roku.