Skarga Alicji R. na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej i na podstawie art. 207 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy S.
Tezy

1. Zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej /art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej - Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ powinien zgłosić podmiot, który ją dotychczas prowadził i jej zaprzestał.

2. Zgłoszenie organowi ewidencyjnemu rezygnacji z prowadzenia działalności gospodarczej przez jednego ze wspólników spółki cywilnej nie wystarcza do uznania, że spółka ta została rozwiązana i zaprzestała działalności, choćby była to spółka dwuosobowa.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Alicji R. na decyzję Wojewody (...) z dnia 16 maja 1994 r. w przedmiocie wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej i na podstawie art. 207 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy S. z dnia 15 kwietnia 1994 r.

Uzasadnienie strona 1/5

W dniu 31 marca 1993 r. Janina B. i Alicja R. zawarły umowę spółki, w której - powołując się na art. 860 kodeksu cywilnego - zobowiązały się do wspólnego prowadzenia baru gastronomiczno-spożywczego w S.G. nr 8 przez 5 lat, od dnia 1 czerwca 1993 r. do dnia 31 maja 1998 r. Janina B. zobowiązała się wnieść jako wkład do spółki pomieszczenie o powierzchni 40 m2, wymagające kapitalnego remontu, Alicja R. zaś przeprowadzić za swoje pieniądze remont tego lokalu, niezbędny do rozpoczęcia w nim zamierzonej działalności, którego koszt wspólniczki określiły na 20 000 000 zł. Obie wniosły ponadto po 10 000 000 zł na zakup wyposażenia baru i uznały swoje wkłady w majątek spółki za równe. W par. 10 umowy ustaliły, że każda ze wspólniczek może wypowiedzieć swój udział na 3 miesiące naprzód na koniec roku obrachunkowego, a w par. 12 - że Janina B., w razie wypowiedzenia przez nią umowy spółki, zapewni Alicji R. prowadzenie działalności w udostępnionym spółce pomieszczeniu do dnia 31 maja 1998 r.

Spółka prowadziła działalność od dnia 1 czerwca 1993 r. na podstawie wpisu do ewidencji, prowadzonej przez Wójta Gminy S., pod numerem 283/93. Według zaświadczenia Wójta z dnia 31 marca 1993 r., wydanego na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./, wpis ten dotyczył pierwotnie prowadzenia działalności gastronomiczno-spożywczej w postaci baru-bistro przez samą Alicję R., a według zaświadczenia z dnia 3 sierpnia 1993 r., wydanego na podstawie art. 15 ust. 2 i art. 18 tej ustawy, przez spółkę cywilną Alicji R. i Janiny B.

W dniu 13 kwietnia 1994 r. Janina B. złożyła Wójtowi Gminy S. jednozdaniowe pismo zawiadamiające, iż zgłasza rezygnację z prowadzenia działalności gospodarczej zarejestrowanej pod poz. 283 z dniem 13 kwietnia 1994 r. W dwa dni później, dnia 15 kwietnia 1994 r., Wójt Gminy S. decyzją nr 6432/12/94, powołując się na art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej, wykreślił z ewidencji z dniem 13 kwietnia 1994 r. wpis dokonany w dniu 31 marca 1993 r. pod nr 283 ze zmianą w dniu 3 sierpnia 1993 r. na spółkę cywilną Alicji R. i Janiny B., uzasadniając to otrzymaniem zawiadomienia o rezygnacji z prowadzenia działalności.

W odwołaniu od tej decyzji Alicja R. podniosła, że działalność gospodarcza została zgłoszona przez spółkę cywilną jej i Janiny B., a zatem Janina B. bez jej zgody nie mogła wyrejestrować tej działalności, lecz jedynie mogła wypowiedzieć swój udział w spółce, czego nie uczyniła. Wykreślenie działalności gospodarczej z rejestru, konane bez podstawy prawnej, pozbawiło ją pracy i naraziło na straty, gdyż było to jej jedyne źródło dochodu.

Wojewoda (...) nie uwzględnił tych argumentów i decyzją z dnia 16 maja 1994 r. nr DG III-6432/34/94 utrzymał decyzję organu I instancji w mocy, stwierdzając, że zgłoszenie przez Janinę B. Wójtowi Gminy rezygnacji z prowadzenia działalności gospodarczej było równoznaczne z rozwiązaniem umowy spółki, albowiem liczba wspólników zmniejszyła się do jednego. Ponieważ podstawą odrębności spółki jest wspólność co najmniej dwóch osób, nie może ona, inaczej niż spółka kapitałowa, trwać jako wyodrębniona masa majątkowa jednej osoby. Powołano się na stanowisko, jakie zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 maja 1992 r. SA/Wr 435/92, wedle którego rozstrzyganie spraw spornych dotyczących wzajemnych rozliczeń stron należy do kompetencji sądów powszechnych. Organ ewidencyjny me może badać prawidłowości zawarcia umowy spółki ani jej rozwiązania, a jego rola ogranicza się do czynności określonych przez ustawę o działalności gospodarczej, to jest w szczególności do wpisu oraz do wykreślenia z ewidencji.

Strona 1/5