Tezy

1. Ani przepis art. 11 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./ określający wydatki nie uznawane za koszty uzyskania przychodu, ani art. 17 tejże ustawy, określający wysokość podatku dochodowego nie może stanowić podstawy prawnej do wydania odrębnej decyzji w zakresie korekty wykazanej przez podatnika straty, jeżeli jednocześnie nie dokonuje się wymiaru samego podatku.

2. Spór co do wysokości straty wykazanej w roku podatkowym może być przedmiotem orzekania o wysokości zobowiązania w podatku dochodowym za rok następny - gdyby podatnik zamierzał pokryć w tym okresie w kwocie wyższej, niż wynikałoby to ze zweryfikowanego sprawozdania finansowego za rok ubiegły.

Sentencja

uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie strona 1/4

Urząd Skarbowy w J. G. decyzją z dnia 30 września 1992 r. powołując się na ustalenia Kontroli Urzędu Kontroli Skarbowej w J. G. przeprowadzonej w Przedsiębiorstwie Handlowo-Przemysłowym "M." Spółka z o.o. w J. G. za okres od 1 stycznia 1991 r. do 31 grudnia 1991 r. wymierzył Spółce podatek dochodowy za 1991 r. w kwocie 280.302.000 zł z tytułu dochodu przeniesionego przez Spółkę na osobę W. P. oraz dokonał korekty wykazanej przez Spółkę za 1991 r. straty z kwoty 4.797.727.000 zł do 1.725.975.000 zł.

W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazano, że wymiaru podatku dochodowego oraz korekty straty dokonano w oparciu o przepis art. 15 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. /Dz.U. 1991 nr 49 poz. 216 ze zm./. Przepis ten stanowi, że organ podatkowy jest uprawniony do ustalenia dochodu, bez uwzględnienia obciążeń szczególnych, jeżeli podatnik wykorzystuje swój związek gospodarczy z osobą, której przysługują szczególne ulgi w podatku dochodowym albo też wykonując świadczenia dla innego podatnika na warunkach rażąco korzystniejszych i odbiegających od stosowanych ogólnie norm w czasie i miejscu wykonywania świadczenia. Przeprowadzona kontrola ujawniła, że pomiędzy Przedsiębiorstwem "M." Spółka z o.o., a jego właścicielem W. P. istniał taki związek, bowiem W. P. korzystał na mocy art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz.U. 1989 nr 27 poz. 147 ze zm./ ze zwolnienia od podatku dochodowego przychodów uzyskanych z gospodarstwa rolnego oraz na podstawie par. 5 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 stycznia 1990 r. w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych /Dz.U. nr 10 poz. 62 ze zm./ ze zwolnienia od podatku dochodowego przychodów ze sprzedaży towarów sprowadzonych i nabytych za granicą za waluty obce.

W ramach tych zwolnień od podatku dochodowego W. P. sprzedał Przedsiębiorstwu "M." sprowadzoną wykładzinę za kwotę 1.395.486.500 zł oraz wyhodowany we własnym gospodarstwie kroczek karpia w ilości 100.000 kg za kwotę 3.773.180.000 zł. Po porównaniu cen sprzedaży wykładziny z kosztami jej zakupu stwierdzono, że dochód jaki przedsiębiorstwo przerzuciło na W. P. stanowi 700.755.000 zł, a należny podatek dochodowy od tej kwoty stanowi 280.302.000 zł. Spośród kupionego w 1991 r. narybku karpia w łącznej ilości 108.340 kg w okresie od kwietnia do września 1991 r. padło 39.600 kg i przedsiębiorstwo w całości stratę z tego tytułu odniosło w ciężar własnej działalności. Szacunkowo ustalono, że strata w tej części, która dotyczy zakupu narybku od W. P. wynosi 1.926.120.429 zł i o tę kwotę postanowiono skorygować stratę przedsiębiorstwa uznając, że przy nieistnieniu związku pomiędzy W. P. a przedsiębiorstwem nie doszłoby do zakupu tak znacznej ilości narybku, a wówczas strata powstałaby w gospodarstwie rolnym p. P. Ponadto na podstawie art. 10 i art. 11 powołanej ustawy skorygowano zeznane koszty o 1.145.632.000 zł w tym: wydatki niesłusznie odniesione w koszty w wysokości 90.826.000 zł wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodu w wysokości 151.139.000 zł oraz od nieterminowo regulowanych płatności za dostawy w wysokości 903.667.000 zł.

Strona 1/4