Rozpatrując odwołanie od decyzji odmawiającej podatnikowi zwolnienia płatnika z obowiązku pobierania podatku ze względu na zagrożenie jego egzystencji, czego podatnik domagał się w swym wniosku oraz odwołaniu, organ odwoławczy w rzeczywistości rozstrzygał w sprawie, która nie była przedmiotem żądania podatnika i zaskarżonego przezeń rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji, a więc wydał decyzję w sprawie zwolnienia płatnika z obowiązku pobrania zaliczek na podatek ze względu na ich niewspółmierność w stosunku do podatku należnego, to stwierdzić należy, iż decyzja organu odwoławczego wydana została z naruszeniem przepisów postępowania, a w szczególności art. 233 par. 1 w zw. z art. 127 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jana D. na decyzję Izby Skarbowej w Sz. Ośrodka Zamiejscowego w K. z dnia 15 kwietnia 1999 r. (...) w przedmiocie zaniechania poboru podatku - uchyla zaskarżoną decyzję.
Pismem z 8.01.1999 r. Jan D. złożył w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w K. prośbę "o przedłużenie nie pobierania zaliczek na podatek dochodowy w bieżącym roku". Na uzasadnienie swej prośby wskazał on, iż ze względu na stan swego zdrowia nie jest w stanie uzyskiwać dodatkowych dochodów, otrzymywana zaś przezeń renta nie wystarcza mu na opłacenie leków i usług medycznych oraz kosztów jego utrzymania.
Decyzją z dnia 25.01.1999 r. (...), wydaną na podstawie art. 22 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Pierwszy Urząd Skarbowy w K. odmówił przyznania Janowi D. ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że organ podatkowy pismo podatnika potraktował jako prośbę o zaniechanie poboru zaliczek na podatek dochodowy od renty wypłacanej przez ZUS. Wskazując, iż przepis art. 22 Ordynacji podatkowej pozwala organowi podatkowemu na wniosek podatnika zaniechać w całości lub w części poboru podatku lub zwolnić płatnika z obowiązku pobierania podatku, gdy pobranie podatku zagraża ważnym interesom podatnika, a w szczególności jego egzystencji, Pierwszy Urząd Skarbowy w K. stwierdził, iż przedstawionych we wniosku argumentów nie może uznać za wystarczające do udzielenia preferencji podatkowych, gdyż zastosowanie wobec wnioskodawcy ulgi stanowiłoby naruszenie zasady równości opodatkowania.
We wniesionym przez siebie odwołaniu od tej decyzji Jan D. domagał się ponownego rozpatrzenia jego wniosku, powołując się na swoje inwalidztwo oraz wysokość uzyskiwanej z tego tytułu renty.
Po rozpatrzeniu tego odwołania Izba Skarbowa w Sz. - Ośrodek Zamiejscowy w Sz. decyzją z dnia 15.04.1999 r., (...), wydaną z powołaniem się na przepis art. 233 par. 1 pkt 1 i art. 22 par. 2 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, orzekła o utrzymaniu w mocy decyzji Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. z dnia 25.01.1999 r. "w sprawie zwolnienia płatnika z obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od świadczenia rentowego otrzymywanego w 1999 r." W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, że Jan D. zwrócił się do Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. z wnioskiem o zwolnienie płatnika z poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od otrzymywanego w 1999 r. świadczenia rentowego, uzasadniając to swoim złym stanem zdrowia wykluczającym go z możliwości dodatkowego zarobkowania oraz wskazując na podwyższone od 1 stycznia 1999 r. ceny leków, energii elektrycznej i cieplnej oraz innych artykułów potrzebnych do codziennej egzystencji. Ponieważ Pierwszy Urząd Skarbowy w K. wniosku jego nie uwzględnił stwierdzając, iż przedstawione przez podatnika argumenty nie są wystarczające dla udzielenia preferencji podatkowych, Jan D. wniósł odwołanie, w którym domagał się ponownego rozpatrzenia swego wniosku, wskazując przy tym na swoją trudną sytuację finansową spowodowaną dużymi kosztami leczenia.