Przepis art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ stanowi, że część dochodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1 tej ustawy przebywających czasowo za granicą i uzyskujących z tego tytułu wynagrodzenia - są wolne od podatku dochodowego. Ustawodawca nie stawia warunku, aby były to dochody wypłacane za granicą.
Użycie przez ustawodawcę wyrażenia "przebywających czasowo za granicą" jest definicją ogólną tego pojęcia, w której mieszczą się także formy pobytu związane między innymi z przekroczeniem granicy np. w sposób doraźny, dorywczy, przerywany i jest to przeciwieństwo pojęcia pobytu na stałe.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 6 października 1999 r. sprawy ze skargi "G." Spółki z o.o. w Sz. na decyzję Izby Skarbowej w Sz. z dnia 12 kwietnia 1999 r. (...) w przedmiocie określenia wysokości zaliczek na podatek - uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w Sz. z dnia 19 grudnia 1997 r. (...); (...).
Decyzją z dnia 19 grudnia 1997 r. (...), wydaną na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./, art. 15 w związku z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, art. 12 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 16, art. 27 ust. 1, art. 31, art. 32 ust. 1 oraz art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, Inspektor Kontroli Skarbowej Alicja R.-R. z Urzędu Kontroli Skarbowej w Sz. określiła Spółce z o.o. "G." z siedzibą w Sz., jako płatnikowi, wysokość nie pobranego i nie odprowadzonego podatku dochodowego od osób fizycznych za 1995 r. w kwocie 4.037,36 zł z tytułu wypłaty wynagrodzeń.
Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że w roku podatkowym 1995 przedmiotem działalności Spółki z o.o. "G." było przede wszystkim świadczenie usług w zakresie obsługi celnej. Działalność tę prowadziła ona m.in. na przejściu granicznym Krajnik Dolny - Schwedt.
Przeprowadzona kontrola skarbowa wykazała, że zatrudniając pracowników na ww. przejściu granicznym Spółka wypłacała im oprócz wynagrodzenia także dodatkowe kwoty tzw. dodatku dewizowego, którego nie otrzymywali pracownicy zatrudnieni w biurze agencji celnej w Sz.
Przeprowadzona analiza treści umów o pracę z osobami zatrudnionymi na przejściu granicznym, zawartych w różnym czasie na przestrzeni lat 1993-1995, a także analiza aneksów do tychże umów, doprowadziła kontrolującego do stwierdzenia, że pracownicy Spółki zatrudnieni na tym przejściu wykonywali tam stałe i normalne czynności wynikające z zawartych umów o pracę. Nie odbywali oni podróży służbowych poza granicami kraju, gdyż jedynym miejscem stałego świadczenia pracy było ww. przejście graniczne, wobec czego nie mają do nich zastosowania przepisy dotyczące diet i innych należności za czas podróży służbowych, zawarte w uchwale nr 102 Rady Ministrów z dnia 24 czerwca 1985 r. w sprawie pokrywania kosztów podróży służbowych poza granicami kraju /M.P. nr 20 poz. 154 ze zm./ oraz w obowiązującym od dnia 1 lutego 1995 r. zarządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 grudnia 1994 r. w sprawie diet i innych należności z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju /M.P. 1995 nr 1 poz. 10 ze zm./, według których podróżą służbową jest wykonywanie zadania w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę.
W uzasadnieniu swej decyzji organ kontroli skarbowej stwierdził następnie, że skoro pracownicy Spółki zatrudnieni na przejściu granicznym nie odbywali podróży służbowych, to otrzymywane przez nich diety nie były dietami za czas podróży służbowej zwolnionymi od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłacone im kwoty tzw. dodatku dewizowego są w rozumieniu art. 12 ust. 1 tej ustawy przychodami ze stosunku pracy i podlegają również opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Będąc zobowiązaną do obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od zatrudnionych osób fizycznych, Spółka tymczasem od tych dodatkowych wypłat w łącznej kwocie 19.225,53 zł nie obliczyła i nie pobrała, a tym samym nie odprowadziła do urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy w łącznej wysokości 4.037,36 zł.