Użyte w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ sformułowanie, iż właściwy organ "może wprowadzić dodatkowe opłaty" roczne oznacza, że organ ten działa według uznania administracyjnego, a więc ma prawo wyboru treści rozstrzygnięcia, byleby wybór ten nie był dowolny i został należycie uzasadniony okolicznościami sprawy. Taki uznaniowy charakter ma też treść decyzji nakładającej dodatkową opłatę roczną w zakresie dotyczącym jej wysokości, skoro ustawodawca nie ustala jej w sposób sztywny, ale daje właściwemu organowi możliwość wyboru jej wysokości, określając jedynie jej górną granicę /"nie może przekraczać 10 procent ceny gruntu"/. Dlatego też uzasadnienie wydanej na podstawie art. 45 ust. 1 omawianej ustawy decyzji o nałożeniu dodatkowej opłaty rocznej winno wyraźnie i przekonywująco wskazać zarówno na zasadność nałożenia tej opłaty, jak i na wybór jej wysokości.
Wymogu tego zaskarżona decyzja w istocie nie spełnia. Czyniąc zadość żądaniu zarządu gminy podania przyczyn nie rozpoczęcia budowy w terminie zakreślonym w umowie o przekazaniu działki w wieczyste użytkowanie. Kombinat Budowlany w K. przedstawił pisemne wyjaśnienia obrazujące jego działania zmierzające do realizacji inwestycji polegającej na budowie garażu wielopoziomowego oraz wyniki tych działań, wskazujące na brak ekonomicznych przesłanek dla tego rodzaju inwestycji, a zarazem wystąpił z propozycją zmiany przeznaczenia dzierżawionego wieczyście gruntu stosownie do rozpoznanych przez siebie potrzeb społecznych. Decydując się mimo tego na rozstrzygnięcie nakładające na w/w wieczystego użytkownika dodatkowej opłaty rocznej Zarząd Miasta K., jako organ I instancji, wyjaśnienia te w istocie rzeczy pominął, skoro w uzasadnieniu swej decyzji nie ustosunkował się w ogóle do argumentu braku społeczno-ekonomicznego uzasadnienia dla projektowanej w planie zagospodarowania przestrzennego inwestycji. Okoliczność, że właściwy do spraw planowania przestrzennego zagospodarowania terenu organ nie zaakceptował propozycji ewentualnej zmiany przeznaczenia gruntu pod budownictwo mieszkaniowe, handlowe i budowę garaży jednopoziomowych, co postulował wieczysty użytkownik działki, sama przez się nie może być uznana za wystarczającą przesłankę do nałożenia dodatkowej opłaty rocznej. Tak więc, w rozpatrywanej sprawie decyzja organu I instancji uznana być musi za wydaną z naruszeniem zarówno przepisu art. 7 Kpa, skoro nie została poprzedzona dokładnym wyjaśnieniem stanu faktycznego i dążeniem do załatwienia sprawy z uwzględnieniem szeroko pojętego interesu społecznego, jak i z naruszeniem przepisu art. 107 par. 1 i par. 3 Kpa, skoro uzasadnienie jej nie zawiera wszechstronnego wyjaśnienia przesłanek nałożenia na wieczystego użytkownika dodatkowej opłaty rocznej oraz wyboru jej wysokości w maksymalnych granicach. Uznać również należy, iż takimi samymi uchybieniami dotknięta jest zaskarżona decyzja Samorządowe Kolegium Odwoławczego, skoro rozpatrując odwołanie w pełni akceptuje decyzje organu I instancji i jej uzasadnienie.
Uznając w tych warunkach, że zaskarżona decyzja niezgodna jest z prawem w przedstawionym wyżej zakresie, orzec należało o jej uchyleniu, jak i o uchyleniu decyzji ją poprzedzającej /art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 oraz art. 29 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym/.
O kosztach postępowania sądowego w sprawie orzeczono na podstawie przepisu art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.