Decyzję tę do Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżył Kombinat Budowlany w K. z powodu jej niezgodności z prawem.
Zarzucając naruszenie przepisów art. 7 Kpa, art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ oraz par. 28 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, skarżący domaga się uchylenia decyzji organów obu instancji i podnosi, że przed ustaleniem dodatkowej opłaty rocznej Zarząd Miasta K. nie rozpatrzył jego wniosku o przedłużenie terminu do rozpoczęcia zabudowy, a naliczając tę opłatę nie uzasadnił w swej decyzji przyczyn określenia jej w maksymalnie dopuszczalnej wysokości.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, nie znajdując przesłanek do zmiany swego dotychczasowego stanowiska.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał co następuje:
Stosownie do przepisu art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ Sąd ten nie jest związany granicami skargi, tj. granicami zarzutów i żądań. Uwzględniając z urzędu naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania Sąd ten nie może jedynie wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu.
Nakładając na osobę prawną lub osobę fizyczną, której oddano w użytkowanie wieczyste grunt stanowiący własność Skarbu Państwa lub własność gminy, obowiązek zagospodarowania gruntu w sposób i w terminie określonym w umowie /art. 25 ust. 1/, ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ przewiduje zarazem skutki niedotrzymania przez wieczystego użytkownika terminu do zagospodarowania gruntu. I tak, stosownie do przepisu art. 26 ust. 2 omawianej ustawy rejonowy organ rządowej administracji ogólnej w odniesieniu do gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa, a zarząd gminy w odniesieniu do gruntów stanowiących własność gminy, może wydać decyzję o rozwiązaniu umowy i zarządzić odebranie gruntów stosownie do art. 240 Kc, tj. wówczas, gdy wieczysty użytkownik korzysta w gruntu w sposób oczywiście sprzeczny z jego przeznaczeniem określonym w umowie, w szczególności gdy nie wzniósł określonych w niej budynków i urządzeń. W celu przymuszenia wieczystego użytkownika do wykonania przyjętego na siebie zobowiązania do zagospodarowania gruntu w ustalonym umową terminie omawiana ustawa wprowadziła też możliwość nałożenia na niego dodatkowej opłaty rocznej. W myśl art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami (...) rejonowy organ rządowej administracji ogólnej w odniesieniu do gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa, a zarząd gminy w odniesieniu do gruntów stanowiących własność gminy może wprowadzić dodatkową opłatę roczną, niezależnie o ochronie gruntów rolnych i leśnych, po bezskutecznym upływie terminu w jakim stosownie do planu zagospodarowania przestrzennego, umowy lub decyzji wieczysty użytkownik zobowiązany jest rozpocząć lub zakończyć zabudowę gruntu lub zagospodarować go w inny sposób. Stosownie do postanowień zawartych w par. 28 i par. 30 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 72 poz. 311 ze zm./ nałożenie na wieczystego użytkownika dodatkowej opłaty rocznej rejonowy organ rządowej administracji ogólnej w odniesieniu do gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa a zarząd gminy w odniesieniu do gruntów stanowiących własność gminy dokonuje w drodze decyzji, zaś wysokość tej opłaty nie może przekraczać 10 procent ceny gruntu za pierwszy rok po upływie zabudowy lub innego zagospodarowania określonego w planie zagospodarowania przestrzennego, umowie lub decyzji.