Nie ulega wątpliwości, że okres pobierania zasiłku chorobowego przez skarżącego, nie nastąpił bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia i dlatego nie może być zaliczony do okresu 365 dni o którym mowa jest w art. 23 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./. Określenie "bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia" zawarte w ustawie należy interpretować zgodnie z zasadami wykładni gramatycznej /językowej/ i rozumieć przez to "bez dnia przerwy".
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Czesława P. na decyzję Wojewody Z. z dnia 13 stycznia 2000 r. (...) w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.
Decyzją z dnia 9 grudnia 1999 r. Kierownik Powiatowego Urzędu Pracy w Sz., działając na podstawie art. 6 ust. 2 pkt 2, art. 23 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ oraz art. 104 Kpa, - odmówił przyznania Czesławowi P. zasiłku dla bezrobotnych.
W uzasadnieniu decyzji podano, że Czesław P. zarejestrował się w Urzędzie Pracy 1 grudnia 1999 r. uzyskując status osoby bezrobotnej. W dniu rejestracji przedłożył dokumenty potwierdzające 30 lat i 9 dni stażu pracy, w tym w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania 7 miesięcy i 27 dni.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu, który udokumentuje, że w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania łącznie przez okres, co najmniej 365 dni był zatrudniony lub podlegał ubezpieczeniu społecznemu. Do tych 365 dni, zgodnie z treścią art. 23 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy, wlicza się między innymi okres pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy oraz przypadający bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia, okres pobierania zasiłku, jeżeli podstawę tego zasiłku stanowiła kwota w wysokości co najmniej najniższego wynagrodzenia. Czesław P. przedstawił zaświadczenie z ZUS o korzystaniu z zasiłku chorobowego w okresie od 7 sierpnia 1998 r. do 3 maja 1999 r. Ponieważ zasiłek chorobowy otrzymał on po upływie 6 dni, a nie bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia, nie można okresu pobierania tego zasiłku wliczyć do wymaganych 365 dni, dających podstawę do przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych.
Od powyższej decyzji odwołanie złożył Czesław P. stwierdzając, że jest niezgodna ze stanem faktycznym i prawnym. Wyjaśnił, że dniu rejestracji przedłożył dokumenty potwierdzające staż pracy w sumie 30 lat i 9 dni oraz dokumenty dotyczące okresu 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania. Wynika z nich, że o okresie od 1 czerwca 1998 r. do 30 listopada 1999 r. przepracował 2 miesiące, następnie pobierał zasiłek z ZUS przez okres 8 miesięcy i 28 dni, rentę pobierał przez okres 6 miesięcy i 28 dni. Tak więc łącznie udokumentował okres 17 miesięcy i 25 dni, a nie 7 miesięcy i 27 dni. Tym samym wypełnił przesłanki wynikające a art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy, który stanowi, że łącznie należy udokumentować okres co najmniej 365 dni, w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania.
Zdaniem odwołującego nie przekonuje interpretacja organu dotycząca ustalenia, że zasiłek chorobowy nie był pobierany bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia. W pierwszym, najbliższym, po ustaniu zatrudnienia dniu /3 sierpnia 1998 r./, nie mógł się zgłosić, ponieważ źle się czuł, a wizytę u kardiologa, u którego leczy się od lat, ustalono dopiero na dzień 7 sierpnia 1998 r. Tak więc w rzeczywistości przerwa wynosiła 4 dni, co usprawiedliwia przyjęcie, że zasiłek chorobowy pobierał bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia.
Decyzją z dnia 13 stycznia 2000 r. Wojewoda Z., działając na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz art. 23 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.