Warunkiem dopuszczalności refakturowania usług towarzyszących usłudze poddzierżawy targowisk jest wystawianie faktur odpowiadających wartości zakupu tych usług przez samego wydzierżawiającego, tj. refakturującego.
Decyzją z 7.07.1997 r., wydaną na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ oraz art. 2 ust. 1 i 4, art. 5 ust. 4, art. 7 ust. 1 pkt 2, art. 10 ust. 2, art. 18 ust. 1 i 2 i art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, Pierwszy Urząd Skarbowy w S. określił Przedsiębiorstwu Handlowo-Usługowemu T. - spółka cywilna Urszula i Marek B. z siedzibą w S. zobowiązanie z tytułu podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 1993 r. w kwocie 6.076,50 n. zł /60.765.000 st. zł/.
W uzasadnieniu tej decyzji wskazano, że w deklaracji podatkowej VAT-7 za miesiąc grudzień 1993 r. ww. podatnik zadeklarował sprzedaż zwolnioną od podatku o wartości 11.533.000 st. zł, sprzedaż krajową opodatkowaną stawką "0" procent - o wartości 410.347.000 st. zł, sprzedaż opodatkowaną stawką 7 procent - o wartości 47.671.000 st. zł /podatek od niej należny w kwocie 3.336.000 st. zł/ oraz sprzedaż opodatkowaną stawką 22 procent - o wartości 153.539.000 st.zł /podatek od niej należny w kwocie 33.778.000 st. zł/. Wykazany w tej deklaracji łączny podatek należny VAT wyniósł 37.114.000 st. zł, zaś kwota podatku naliczonego podlegająca odliczeniu od podatku należnego wyniosła 48.948.000 st. zł, wobec czego wykazana nadwyżka podatku do zwrotu na rachunek bankowy podatnika określona została na kwotę 11.834.000 st. zł.
Wynika dalej z uzasadnienia tej decyzji, że przeprowadzona przez Urząd Kontroli Skarbowej w S. w dniach 20.02.-20.03.1996 r. kontrola wykazała, iż Spółka prowadziła działalność gospodarczą w oparciu o dzierżawy targowisk, przy czym plac targowiskowy przy ul. B. dzierżawiła od Miasta S., zaś taki plac przy ul. B. - od Przedsiębiorstwa A, w S. Tereny te, jak i częściowo znajdujące się na nich obiekty poddzierżawiała ona dalej kupcom prowadzącym na tych targowiskach działalność handlową na własny rachunek.
W zawieranych umowach z użytkownikami targowisk Spółka Cywilna T. w zakresie należnych opłat wydzielała "usługi komunalne", pomniejszając o wartość tych usług czynsz dzierżawny. Na podstawie dokumentów źródłowych kontrolujący organ stwierdził, że wszystkie usługi komunalne świadczone były na rzecz s.c. T. przez inne podmioty i jednostki gospodarcze, wobec czego winny być one, jego zdaniem, zaliczone, jako jeden z elementów kosztów, do podstawy ustalenia wysokości stawki czynszowej należnej od użytkowników targowisk, a zatem nie mogą one stanowić odrębnej pozycji sprzedaży usług, w szczególności, że spółka sama nie wykonywała usług komunalnych, a jedynie kupowała je od osób trzecich.
W świetle dokonanych przez siebie ustaleń kontrolujący przyjął kwoty netto wpłacone przez użytkowników targowisk /poddzierżawców/ z tytułu tzw. usług komunalnych jako należności za świadczenie usługi poddzierżawy, podlegające opodatkowaniu według stawki 22 procent i dokonał rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 1993 r. w taki sposób, że o kwotę wykazanej w deklaracji VAT-7 wartości sprzedaży opodatkowanej stawką "0" procent zwiększył wartość sprzedaży opodatkowanej stawką 22 procent i podatek od tej sprzedaży określił na kwotę 126.592.000 st. zł /w miejsce kwoty 33.778.000 st. zł wykazanej w deklaracji/.