Okoliczność, iż gmina dokonywała sprzedaży lokali i obiektów użytkowych oraz świadczyła usługi najmu i dzierżawy lokali użytkowych, nie może spowodować zakwalifikowania tych czynności do usług administracji państwowej, bowiem niezależnie od tego, jaki podmiot dokonuje sprzedaży, najmu czy dzierżawy, nie może to zmieniać faktu, iż są to czynności o charakterze cywilnoprawnym, a nie administracyjnym.
oddala skargę
Decyzją z 24 lipca 1997 r. inspektor kontroli skarbowej określiła zobowiązanie miasta K. w podatku od towarów i usług za styczeń, luty, marzec, kwiecień i maj 1995 r. Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że Urząd Miasta w 1994 r. dokonywał sprzedaży towarów i usług, czyli sprzedaży lokali i obiektów użytkowych, usług najmu i dzierżawy lokali użytkowych oraz gruntów, uzyskując obrót w kwocie 1.298.695,85 zł, czyli znacznie przekraczający wysokość kwoty zobowiązującej gminę na podstawie art. 14 ustawy do opodatkowania czynności określonych w art. 2 ust. 1 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług.
W odwołaniu wniesionym do izby skarbowej prezydent miasta domagał się uchylenia decyzji inspektora kontroli skarbowej i umorzenia postępowania z powodu naruszenia art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.
Według stanowiska wyrażonego w odwołaniu, w decyzji inspektora kontroli skarbowej nie uwzględniono faktu, że sprzedaż lokali i obiektów użytkowych, usługi najmu i dzierżawy lokali użytkowych oraz gruntów były na podstawie poz. 12 załącznika nr 2 do ustawy w brzmieniu obowiązującym w 1994 r. zwolnione od opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Dlatego też wartość tej sprzedaży i usług nie mogła stanowić podstawy do ustalenia przekroczenia wysokości kwoty zobowiązującej gminę na podstawie art. 14 ustawy do opodatkowania czynności określonych w art. 2 ust. 1 i 3 ustawy podatkiem od towarów i usług. Dopiero po nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 16 listopada 1994 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 132 poz. 670 - art. 1 pkt 20/ pozycja 12 w załączniku nr 2 do ustawy otrzymała brzmienie "usługi w zakresie administracji państwowej i samorządu terytorialnego, wymiaru sprawiedliwości, obrony narodowej oraz bezpieczeństwa publicznego, z wyłączeniem usług wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, usług notarialnych /KU 92104/ i usług adwokackich /KU 924/".
Tego rodzaju zmiana, zdaniem strony odwołującej się, oznacza, iż w dotychczasowym /do 16 stycznia 1995 r./ brzmieniem poz. 12 załącznika nr 2 do ustawy ujęte były również usługi wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych.
Decyzją z 29 października 1997 r. Izba Skarbowa, po rozpatrzeniu odwołania, zaskarżoną decyzję utrzymała w mocy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalony jest pogląd /wyroki z dnia: 19 marca 1992 r. SA/Po 1902/91 - ONSA 1993 nr 1 poz. 18 oraz 12 czerwca 1992 r. SA/Po 596/92 - Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1993 nr 3 poz. 46/, że podczas dokonywania wykładni prawa należy przyjmować, iż wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe w systemie prawa polskiego są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej /powszechności i równości opodatkowania/, a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej, systemowej czy też celowościowej.