Z treści art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że decyzja określająca zobowiązanie podatkowe w innej wysokości niż wynikające z zeznania musi być wydana zawsze wtedy, kiedy zeznanie podatkowe odbiega od rzeczywistego stanu i to, bez względu na to z jakich przyczyn nastąpiła rozbieżność pomiędzy stanem rzeczywistym a stanem zeznanym przez podatnika.
Z art. 45 ust. 6 ustawy zdanie pierwsze "chyba że urząd skarbowy wyda decyzję, w której określi inną wysokość podatku" nie da się wyprowadzić wniosku, że po złożeniu przez podatnika zeznania podatkowego w terminie do 30 kwietnia określenie innej wysokości podatku może nastąpić wyłącznie z inicjatywy organu podatkowego, a więc z urzędu, a tym samym, że nie mogłoby się toczyć na wniosek podatnika.
W dniu 23 kwietnia 1997 r. Marek P. wystąpił do Urzędu Skarbowego w S. z wnioskiem o wydanie decyzji w sprawie wymiaru podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1995 w wysokości innej niż zeznana. Podatnik jednocześnie złożył na formularzu PIT-30 korektę zeznania za 1995 r., z którego wynika, że w 1995 r. dokonał wpłaty kwoty 51.100 zł, tytułem wkładu budowlanego do Spółdzielni Mieszkaniowej w S.
We wniosku podatnik wyjaśnił, że głównym powodem dla którego nie odliczył wydatku na wkład budowlany w zeznaniu za 1995 r. było przekonanie, że ulga ta przysługuje dopiero po wybudowaniu mieszkania.
Jednakże przy sporządzaniu zeznania za 1996 r. podatnik dowiedział się że takie odliczenie wydatku na wkład budowlany nie będzie możliwe, bowiem odliczeń należy dokonywać w zeznaniu za rok, w którym wydatki podlegają odliczeniu zostały poniesione.
Decyzją z dnia 28 maja 1997 r. (...) wydaną na podstawie art. 105 par. 1 Kpa Urząd Skarbowy w S. umorzył postępowanie wywołane wnioskiem podatnika wobec braku podstaw do określenia innej wysokości zobowiązania podatkowego za 1995 r. niż wynika to z zeznania, które wpłynęło do Urzędu Skarbowego w dniu 8 maja 1996 r. Nadto z uzasadnienia powyższej decyzji wynika, iż organ podatkowy I instancji stanął na stanowisku, że zasadą ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest to, że podatnik ma prawo odliczenia od dochodów poniesionych w roku podatkowym wydatków na cele mieszkaniowe i wykazanie tych odliczeń w rocznym zeznaniu podatkowym, złożonym organowi podatkowemu w terminie określonym w art. 45 ust. 1 ustawy. Wobec tego, że nie jest możliwe dokonanie korekty po upływie terminu określonego w wyżej wymienionym przepisie i brak jest podstaw do określenia zobowiązania podatkowego w innej wysokości niż zeznana przez podatnika, zasadne zdaniem organu I instancji jest umorzenie postępowania.
W odwołaniu do Izby Skarbowej w S. domagając się uchylenia decyzji organu I instancji podatnik wyraził pogląd, że stanowisko w niej zawarte co do tego, iż nie ma on możliwości dokonania korekty zeznania rocznego pozostaje w sprzeczności z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która dopuszcza możliwość określenia zobowiązania podatkowego w odmiennej wysokości od wynikającej ze złożonego zeznania rocznego. Zdaniem podatnika w takiej sytuacji nie ma znaczenia czy dzieje się to na wniosek zainteresowanego czy z urzędu, a także nie ma znaczenia czy w nowej wysokości zobowiązanie jest korzystniejsze dla podatnika czy też nie.
Izba Skarbowa w S. decyzją z dnia 5 września 1997 r. nr (...) utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego. Według organu odwoławczego słuszne jest stanowisko organu I instancji uznające, że podatnicy mogą skorzystać z prawa do odliczenia wydatków mieszkaniowych tylko w terminie do składania zeznań podatkowych przewidzianym w art. 45 ust. 1 ustawy, nadto organ odwoławczy stwierdził, że odliczenia od dochodu wynikające z art. 26 ustawy są przywilejem podatnika i jednocześnie jego prawem a nie obowiązkiem, zatem osoba zamierzająca skorzystać z uprawnień ustanowionych przepisami ustawy o podatku dochodowym nie może dokonać odliczenia w drodze korekty rocznego zeznania podatkowego za minione lata, lecz wyłącznie w terminie do 30 kwietnia za dany rok podatkowy.