Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t
Tezy

Organ podatkowy rozpoznając sprawę o umorzenie zaległości podatkowych, ma obowiązek dążyć do pogodzenia interesu społecznego ze słusznym interesem obywatela - w tym wypadku jego sytuacją ekonomiczno-gospodarczą, przy uznaniu, że art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, ustanawia prymat przesłanki pierwszej - interesu społecznego.

Uzasadnienie strona 1/2

Zaskarżoną do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzją z dnia 4 września 1997 r. Izba Skarbowa w S., na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa, oraz art. 31 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ rozpatrując odwołanie Lucyny i Władysława S., od decyzji Urzędu Skarbowego w G. z dnia 16 maja 1997 r. (...) odmawiającej umorzenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie 10.772 zł z tytułu sprzedaży nieruchomości, uchyliła zaskarżoną decyzję w części i umorzyła 50 proc. przedmiotowej zaległości to jest kwotę 5.386 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż organ I instancji rzetelnie i wszechstronnie ustalił stan faktyczny sprawy, zwłaszcza, okoliczności powstania zobowiązania podatkowego jak i sytuacji rodzinnej i majątkowej podatników, zwłaszcza, że podatnicy mają na utrzymaniu troje dzieci i utrzymują rodzinę z renty Wł. S. w kwocie 377,24 zł netto oraz niskodochodowej działalności gospodarczej prowadzonej przez L. S.

Nie podzielając wniosków skarżących, iż nie dysponują środkami finansowymi na uregulowanie zobowiązań wobec budżetu, spowodowane koniecznością spłaty kredytu bankowego, na którą przeznaczyli wszystkie środki uzyskane ze sprzedaży budowanego pawilonu handlowego oraz, że posiadają również zobowiązania wobec wykonawcy inwestycji, Urząd Skarbowy odmówił umorzenia zaległości podatkowych, nie dokonując zdaniem organu odwoławczego pełnej oceny zebranego materiału dowodowego.

Zdaniem organu odwoławczego, koniecznym było dokonanie oceny sytuacji materialnej podatników, ich możliwości płatniczych w aspekcie czy są w stanie uregulować ciążące na nich z różnych tytułów zobowiązania.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że kłopoty finansowe podatników są skutkiem podejmowanych samodzielnie decyzji i związanego z nimi ryzyka.

Mając na uwadze, że wymagalność całości zobowiązania wobec budżetu, mogłaby zachwiać egzystencję rodziny podatników, Izba Skarbowa uznała, że stanowi to społecznie uzasadnione okoliczności udzielenia pomocy wskazane przepisem art. 31 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Doprowadzenia podatników do wyprzedaży posiadanych dóbr materialnych służących prowadzeniu działalności gospodarczej - spowodowałoby w efekcie jej likwidację i tym samym, niekorzystne również dla budżetu skutki. Dlatego, mając powyższe okoliczności na uwadze, zdaniem organu odwoławczego, przesłanki z art. 31 ustawy o zobowiązaniach podatkowych mówiące o "wypadkach społecznie i gospodarczo uzasadnionych" zostały w przedmiotowej sprawie wyczerpane tak w odniesieniu do sytuacji podatników jak i interesu budżetu państwa.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżący zarzucili decyzji naruszenie art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa przez nieuwzględnienie stanu faktycznego jaki powstał w dniu 13 czerwca 1997 r. przez zawarcie przez podatników ugody sądowej, zobowiązującej ich do zapłaty wykonawcy sprzedanego pawilonu kwoty 26.000 zł, i wnieśli o uchylenie decyzji w części utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji oraz decyzję Urzędu Skarbowego w całości. Zdaniem skarżących w ich sytuacji jaka powstała po sprzedaży pawilonu, każde dodatkowe zobowiązanie zagraża ich egzystencji i uzasadnia umorzenie zobowiązania podatkowego. Nieuwzględnienie przez Izbę Skarbową, zobowiązania które powstało po dniu 13 lipca 1997 r. czyni skargę zasadną.

Strona 1/2