W świetle przepisu art. 8 par. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ zarzut zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego, polegającego na zajęciu telewizora, nie jest zasadny.
Z treści tego przepisu wynika, że nie uważa się za przedmioty niezbędne zobowiązanemu lub członkom jego rodziny m.in. "telewizorów do odbioru programów w kolorze".
Na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 17 lutego 1997 r. Urząd Skarbowy w S. przystąpił do egzekucji administracyjnej zobowiązań podatkowych Krystyny L. określonych decyzją tego Urzędu z dnia 29 marca 1996 r., dokonując bezskutecznej egzekucji z rachunku bankowego dłużnika i dokonując zajęcia ruchomości - telewizora marki "Panasonic".
Pismem z dnia 10 kwietnia 1997 r., Krystyna L. wniosła zarzuty w sprawie prowadzonego postępowania na podstawie art. 33 pkt 1, 2, 4 i 7 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ i wniosła o umorzenie lub zawieszenie postępowania egzekucyjnego. W uzasadnieniu wskazała, że decyzje administracyjne, określająca wobec niej zobowiązanie podatkowe zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego i jej skarga nie została jeszcze rozstrzygnięta. W przedmiotowej sprawie toczyło się postępowanie egzekucyjne, które zostało umorzone z powodu niedoręczenia dłużniczce upomnienia, przed przystąpieniem do czynności egzekucyjnych. W zakresie merytorycznym uzasadniającym wniesienie zarzutów, K.L. odwołała się na zarzuty skargi na decyzje podatkowe, nie określając ich a powołując jedynie podstawę prawną zarzutów.
Postanowieniem z dnia 19 maja 1997 r., na podstawie art. 34 par. 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Urząd Skarbowy uznał zarzuty za nieuzasadnione. Zdaniem organu egzekucyjnego, decyzja z dnia 29 marca 1996 r. określająca zobowiązanie podatkowe jest decyzją ostateczną a jej zaskarżenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie wstrzymuje jej wykonania. Postępowanie egzekucyjne nie zostało umorzone ani zawieszone, a fakt umorzenia postępowania egzekucyjnego dotyczył postępowania prowadzonego na podstawie tytułu. Nie zachodzi zdaniem organu, błąd co do osoby zobowiązanej oraz zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego gdyż zajęty telewizor nie jest przedmiotem niezbędnym dłużniczce i członkom jej rodziny.
W zażaleniu skierowanym do Izby Skarbowej w S. Krystyna L. wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia albowiem organ nie wykazał niezasadności argumentacji skarżącej, zawartej w zarzutach i załączonych do nich skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 września 1996 r. i piśmie stanowiącym wniesienie zarzutów z dnia 26 września 1996 r. i skargi z dnia 6 lutego 1997 r. Nadto, wskazała, że zajęcie telewizora jest zajęciem przedmiotu koniecznego "w dzisiejszych czasach" dla niej i członków jej rodziny.
Izba Skarbowa, rozpatrując zażalenie, na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, zaskarżone postanowienie utrzymała w mocy.
Organ odwoławczy wskazał, że obowiązek podatkowy skarżącej został określony decyzją organu podatkowego, utrzymanym w mocy, po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego przez organ odwoławczy co czyni zarzut o nieistnieniu obowiązku objętego tytułem wykonawczym bezzasadnym. Wniesienie skargi na decyzję organu odwoławczego, nie czyni zaskarżonych decyzji nieprawomocnymi, skoro przepis art. 40 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stanowi, że wniesienie skargi na decyzję nie wstrzymuje jej wykonania. Nie budzi zdaniem organu odwoławczego, wątpliwości osoba zobowiązana, wskazana w decyzji. Natomiast zarzut zastosowania zbyt uciążliwego środka prawnego, jest pozbawiony podstaw prawnych. Dlatego organ odwoławczy nie znalazł w przedmiotowej sprawie, podstaw do uchylenia zaskarżonego postanowienia i wstrzymania czynności egzekucyjnych.