1. Zastosowanie niewłaściwej stawki podatku od towarów i usług nie pozbawia wystawionej faktury waloru dokumentu uprawniającego do dokonania odliczenia wykazanej w niej kwoty podatku od podatku należnego albo żądania zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego /art. 19 ust. 1 i 2 w związku z art. 33 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11, - poz. 50 ze zm./.
2. Zastosowanie przy sprzedaży towarów i usług zaniżonej stawki podatku od towarów i usług i w konsekwencji naliczenie tego podatku nabywcy w fakturze w wysokości niższej od należnej stwarza dla organu podatkowego podstawę do określenia w trybie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ prawidłowej wysokości zobowiązania z uwzględnieniem właściwej stawki podatku, nie pozbawia natomiast nabywcy tych towarów i usług uprawnienia do odliczenia od podatku należnego kwoty podatku rzeczywiście naliczonego w takiej fakturze.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Adama P. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 14 marca 1995 r. w przedmiocie wymiaru podatku od towarów i usług za sierpień 1994 r. wraz z odsetkami i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję, a także zasądził od Izby Skarbowej w (...) na rzecz Adama P. tysiąc czterysta czterdzieści pięć złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia 5 stycznia 1995 r. nr (...), wydaną na podstawie art. 10 ust. 2, art. 19 ust. 3, art. 13 i 25 ust. 1 pkt 4 lit. "a", art. 27 ust. 5 pkt 2, art. 51 ust. 2 i art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, Urząd Skarbowy w B. ustalił Adamowi P., właścicielowi Zakładu Produkcyjno-Usługowego P. w Ś., za sierpień 1994 r. podatek należny z sankcjami w sumie 588 205 000 zł, kwotę podatku do odliczenia w wysokości 185 023 000 zł i podatek od towarów i usług do zapłaty w wysokości 403 182 000 zł. W uzasadnieniu decyzji podano, że u jej podstaw legły ustalenia kontroli z 13 października i 14 grudnia 1994 r., w których trakcie stwierdzono obniżenie podatku należnego za sierpień 1994 r. o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z faktur nie uprawniających podatnika do takiego obniżenia, na łączną kwotę 72 353 000 zł, w tym dwóch faktur na łączną kwotę 71 245 482 zł, w których zastosowano niewłaściwą stawkę podatku 22 procent zamiast stawki właściwej 7 procent. W związku z niewłaściwym zastosowaniem stawki podatku naliczonego w dwóch fakturach: nr 64/94 z dnia 8 sierpnia 1994 r. i nr 69/94 z dnia 29 sierpnia 1994 r. faktury te, jako sprzeczne z art. 32 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, nie mogły stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego. Uwzględnienie tych faktur w deklaracji VAT - 7 za sierpień 1994 r. spowodowało zawyżenie podatku naliczonego o 71 245 482 zł, co w myśl art. 27 ust. 5 pkt 2 tej ustawy uzasadnia zwiększenie zadeklarowanej kwoty podatku należnego o trzykrotność zawyżenia, to jest o 217 059 000 zł.
W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik podatnika domagał się jej uchylenia i umorzenia postępowania administracyjnego, wywodząc, że zastosowanie 22-procentowej stawki podatkowej do sprzedaży robót budowlanych było prawidłowe i wynika z art. 54 cytowanej w decyzji ustawy. Błędem jest, zdaniem odwołującego się, powoływanie się przez organ podatkowy na przepis art. 51 tej ustawy, gdyż dyspozycją tego przepisu objęta jest sprzedaż surowców i nośników energii, a także materiałów budowlanych, robót związanych z budownictwem mieszkaniowym i sprzedaż tych obiektów. Natomiast faktury zakwestionowane przez organ podatkowy dotyczą sprzedaży robót budowlanych w budynku mieszkalno-handlowym wznoszonym przez podatnika, w jego części handlowo-usługowej.
Po rozpatrzeniu odwołania Izba Skarbowa w (...) decyzją z dnia 14 marca 1995 r. nr (...), na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, art. 25 ust. 1 pkt 4 lit. "b", art. 27 ust. 1 pkt 2, art. 32 ust. 1 i art. 51 ust. 1 pkt 2 lit. "b" i ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, orzekła o utrzymaniu zaskarżonej decyzji w mocy. W uzasadnieniu swej decyzji organ odwoławczy stwierdził, że kwestię sporną w rozstrzyganej sprawie stanowią ustalenia Urzędu Skarbowego w B. co do tego, iż właściwą stawką podatkową dla robót budowlanych dotyczących budowy obiektu pod nazwą zespół mieszkalno-handlowy jest stawka 7 procent, a nie zastosowana przez wykonawcę tych robót stawka 22 procent. Uważa on, że w tym zakresie za decydującą należy uznać treść przepisu art. 51 ust. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, w myśl którego opodatkowaniu w 1994 r. podatkiem od towarów i usług według stawki 7 procent podlega również sprzedaż robót budowlano-montażowych związanych z budownictwem mieszkaniowym. Przez roboty związane z takim budownictwem należy rozumieć - zgodnie z treścią art. 51 ust. 2 cytowanej ustawy - roboty budowlane dotyczące inwestycji w zakresie obiektów budownictwa mieszkaniowego, za które ustawa z kolei uważa /art. 51 ust. 3/ budynki rodzinne stałego zamieszkania, wymienione w Klasyfikacji obiektów budowlanych pod symbolem 11. Organ odwoławczy zwraca uwagę, że z załącznika do zarządzenia Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 25 października 1989 r. w sprawie klasyfikacji obiektów budowlanych /Dz.Urz. GUS Nr 32 poz. 77/ wynika, iż podstawą zaliczenia obiektów budowlanych do poszczególnych zbiorów jest przeważające przeznaczenie obiektu, co w przypadku obiektu składającego się z dwóch pięter i poddasza części mieszkalnej oraz z parterowej części handlowo-użytkowej, jak w rozstrzyganej sprawie, nakazuje cały budynek zaliczyć do budynków mieszkalnych ze zbioru 11. Skoro przytaczany wyżej przepis art. 51 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym nie uwzględnia podziału obiektu na części ze względu na ich przeznaczenie, to w odniesieniu do robót dotyczących poszczególnych kondygnacji omawianego obiektu należy stosować jednolitą stawkę podatku, wymienioną w art. 51 ust. 1 tej ustawy. W świetle powyższej interpretacji Izba Skarbowa uznała za trafne stanowisko Urzędu Skarbowego co do tego, że właściwą stawką podatkową dla robót budowlanych, których sprzedaż została udokumentowana zakwestionowanymi fakturami nr 64/94 z dnia 9 sierpnia 1994 r. i nr 69/94 z dnia 29 sierpnia 1994 r., jest stawka 7-procentowa.