Unormowanie z art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stanowi samodzielną podstawę prawną dla organu administracyjnego, którego działanie zaskarżono do Sądu, do wzruszenia ostatecznej decyzji administracyjnej.
Takie wzruszenie decyzji ostatecznej w tym trybie może nastąpić jedynie w razie wniesienia skargi do Sądu administracyjnego i pod warunkiem uwzględnienia skargi w całości.
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Sz. po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 1999 r. sprawy ze skargi Zofii i Jana G. na decyzję Izby Skarbowej w Sz. z dnia 1 lipca 1998 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia 1 lipca 1998 r. (...) Izba Skarbowa w Sz. na podstawie art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchyliła decyzję Izby Skarbowej w Sz. z dnia 11 marca 1998 r. (...) utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w Ś. z dnia 8 grudnia 1997 r. (...) określającą Zofii i Janowi G. wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych za 1995 r. w kwocie 6.065,50 zł i przekazała sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał, że mając na uwadze zarzuty skargi wniesionej od decyzji organu II instancji z dnia 11 marca 1998 r. zwłaszcza naruszenia przepisu par. 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 1995 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów /Dz.U. nr 148 poz. 720/ przez przyjęcie, że dotyczy on kosztów dowozu mebli do klienta, gdy faktycznie katalog kosztów w nim wymieniony obejmuje jedynie koszty zakupu materiałów podstawowych, koszty zakupu towarów handlowych i kosztów robocizny, a zatem brak było podstaw do uznania, że podatkowa księga przychodów i rozchodów była prowadzona nierzetelnie i naruszenie przepisów postępowania administracyjnego poprzez niezbadanie wszelkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, tj. stosowania obniżek cen w przypadku zgłoszenia reklamacji, niższych marż dla towarów, które z uwagi na złe warunki magazynowania utraciły pierwotną wartość, wpływu konkurencji na stosowanie wysokości marży czy też warunków w jakich prowadzono sprzedaż, uwzględnił zarzuty skargi i uchylił zaskarżone decyzje, przekazując sprawę organowi I instancji. Zdaniem organu odwoławczego, wyjaśniając zarzuty zawarte w skardze organ winien dokonać analizy materiałów źródłowych dotyczących zakupu i sprzedaży towarów w celu określenia zyskowności, zbadać warunki w jakich podatnik prowadził działalność i ocenić, czy na wysokość stosowanych przez podatnika w 1995 r. marż miało wpływ funkcjonowanie konkurencyjnych sklepów oraz stosowane przez ten sklep marże.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego, podatnicy zarzucili decyzji naruszenie art. 38 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym i wnieśli o stwierdzenie jej nieważności względnie jej uchylenie w całości.
W uzasadnieniu skargi wskazali, że organ, którego decyzja została zaskarżona do Sądu, może dokonać jej weryfikacji tylko wówczas, gdy uwzględni skargę w całości.
Zaskarżona decyzja skargi w całości nie uwzględnia, albowiem z treści jej uzasadnienia wynika, że pominięty został podstawowy zarzut skargi dotyczący braku podstaw uznania ksiąg podatkowych za nierzetelne. Żądania skargi zostały uwzględnione tylko co do zarzutów dotyczących uchybień w postępowaniu dowodowym i nie stanowi to uwzględnienia skargi w całości. Jest natomiast rażącym naruszeniem prawa strony do poddania decyzji ostatecznej kontroli Sądu zgodnie z obowiązującym prawem. Organ, który w ramach postępowania sądowego uwzględnia skargę, działa w zastępstwie Sądu i nie może wykraczać poza granice określone przepisem art. 21 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. To oznacza, że w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie jest możliwe podjęcie decyzji powodującej otwarcie nowego toku instancji dla sprawy rozstrzygniętej prawomocną decyzją.