1. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, a nie niezbędności i rezultatu, jakie przyniosły w postaci konkretnego przychodu. O tym co jest celowe, potrzebne w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący tę działalność, a nie organ podatkowy.
2. Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W razie wadliwości dowodu księgowego podatnik może wykazywać innymi dowodami, że poniósł określony wydatek.
3. Podnoszenie kwalifikacji pracowniczych ma wpływ na osiąganie przez firmę przychodów i powinno być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu, choć taki wydatek trudno wiązać z konkretnym przychodem. Jest to koszt ogólny działalności firmy, podobnie jak płace pracowników i inne tego typu koszty funkcjonowania przedsiębiorstwa.
4. Koszty opracowania projektu statku odpowiednio udokumentowane, zostały poniesione w roku 1995. Poniesienie ich było warunkiem przyjęcia oferty firmy przez ewentualnego kontrahenta. Okoliczność, iż projekt ten nie został w tym roku sprzedany i nie uzyskano z tego tytułu żadnego przychodu nie może stanowić podstawy do nieuwzględnienia poniesionych w tym roku podatkowym kosztów firmy. Każda działalność gospodarcza wiąże się z ryzykiem i nie każde przedsięwzięcie przyniesie podatnikowi dochód. Istotne jest - w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, iż wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu i na taki przychód Spółka miała uzasadnione podstawy liczyć.
W wyniku wstępnej analizy zeznania o wysokości dochodu /straty/ osiągniętego przez Spółkę z o.o. C. za 1995 r. oraz przeprowadzonej kontroli podatkowej zakończonej protokołem z dnia 30.12.1996 r. Urząd Skarbowy w S. stwierdził, że Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 24.819,56 zł, co miało wpływ na zaniżenie zeznanego dochodu oraz należnego podatku dochodowego od osób prawnych za badany okres o kwotę 9.928,10 zł. Organ podatkowy zakwestionował zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów następujących kwot:
1. 59 zł - stanowiącej opłaty skarbowe od umów zawartych w latach 1993 i 1994 r. i 1995 r., które - zdaniem kontrolujących - winny być poniesione przez drugą stronę umowy,
2. 34 zł - stanowiącej wydatek za badanie lekarskie pracownika Spółki zaksięgowany na podstawie kopii rachunków wystawionych przez M.,
3. 931,74 zł - stanowiącej wydatek na zakup alkoholu i konsumpcję bez uzasadnienia związku przyczynowo-skutkowego z uzyskanym przychodem,
4. 520,77 zł - stanowiącej wydatek dotyczący zakupu ubioru dla dyrektora Spółki,
5. 5.600 zł - stanowiącej wydatek na opracowanie dokumentacji projektu statku badawczo-szkoleniowego - bez związku z przychodami 1995 r.
6. 5.333,25 zł - stanowiącej wydatek dotyczący podróży pracowników Spółki do Austrii bez wskazania celu podróży oraz odbytej w okresie 28.12.1995 r. do 7.01.1996 r., a więc nie wiążącej się z przychodami 1995 roku,
7. 12.340,80 zł - stanowiącej koszty wynajmu pomieszczeń biurowych w Niemczech - bez posiadania umowy wynajmu tych pomieszczeń.
W dniu 9.01.1997 r. Spółka z o.o. z siedzibą w Sz. wniosła pisemne zastrzeżenia do ustaleń zawartych w protokole z kontroli. Po ich analizie w dniu 17.01.1997 r. zapoznano stronę z zebranym materiałem dowodowym w sprawie w trybie art. 10 par. 1 Kpa.
Decyzją z dnia 12.02.1997 r. Urząd Skarbowy w S. określił Spółce z o.o. C. należny za 1995 r. podatek dochodowy od osób prawnych w kwocie 16.381,70 zł nie uznając za koszty uzyskania przychodu ww. kwot.
Od decyzji organu podatkowego I instancji Spółka złożyła odwołanie, w którym nie zgodziła się z zakwestionowaniem przez organ podatkowy ww. kosztów uzyskania przychodów.
Po rozpatrzeniu odwołania Izba Skarbowa w S. uznała za zasadne niektóre zarzuty Spółki i uchylając zaskarżoną decyzję w części i obniżyła należny podatek dochodowy za 1995 r. do kwoty 15.985,60 zł.
W uzasadnieniu tej decyzji w odniesieniu do kwoty 59 zł z tytułu opłat skarbowych od umowy najmu stwierdzono, iż ujęcie w przedmiotowej umowie zapisu, która ze stron ma ponieść opłatę skarbową nie przesądza jeszcze o możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania. Istotne jest kto faktycznie tę opłatę uregulował, gdyż obowiązek uiszczenia opłaty ciąży solidarnie.
W związku z powyższym Izba Skarbowa postanowiła uznać kwotę opłaty skarbowej 59 zł w roku podatkowym, w którym zostały faktycznie poniesione zgodnie z art. 15 ust. 4 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Ponadto "w związku z brakiem odpowiedniej definicji w przepisach podatkowych" organ odwoławczy uznał za koszt uzyskania przychodu jako koszty reprezentacji i reklamy w kwocie 931,74 zł /pkt 3/. W uzasadnieniu stwierdzono, iż koszty te obejmują wszelkie koszty związane z przyjmowaniem i utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów zagranicznych, koszty poczęstunków gości podmiotu gospodarczego, uczestników konferencji przyjęć i posiedzeń, z tym, że możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na reklamę i reprezentację łącznie nie może przekroczyć 0,25 procent przychodów, ponadto wymagane jest udokumentowanie tych wydatków w sposób określony w ustawie o rachunkowości.