Również wielkość kosztów za odcinek krajowy budzi obawy co do ich rzetelności, z uwagi na wysokość w stosunku do ceny towaru do granicy Polski, która przecież zawiera, jeśli uznamy treść zamieszczonych klauzul, opłatę za transport i ubezpieczenie na odcinku zagranicznym.
Skoro zatem przepis art. 26 ust. 1 Prawa celnego określając wartość celną towaru, obejmuje tą wartością również "koszty transportu i ubezpieczenia towaru do granicy państwa lub portu polskiego", to obowiązkiem importera jest wykazanie przy zgłoszeniu do odprawy celnej towaru, w jakiej wysokości, te koszty poniósł.
Jeśli zatem, importer uzgodnił z eksporterem ceny towaru ustalając, że koszty transportu i ubezpieczenia towaru do miejsca przeznaczenia towaru w kraju importera ponosi eksporter, ale nie ustalił jak będą kształtowały się te koszty na "zagraniczne" i "wewnątrz" kraju i nie wykazał jak faktycznie skalkulował te koszty eksporter, musi liczyć się z tym, że cała ustalona należność za towar stanowi wartość celną towaru w rozumieniu art. 26 ust. 1 Prawa celnego.
Podobna ocenę co do kosztów transportu towaru wyraził już Naczelny Sąd Administracyjny w innych sprawach i te poglądy skład orzekający podziela.
Natomiast w sprawach (...) Sąd stwierdził, że "dla prawidłowości dokonania odprawy celnej, a w konsekwencji wymiaru należności celnych nie mogą mieć znaczenia ustalenia zawarte w kontraktach podmiotu dokonującego obrotu towarowego z zagranicą, które powodowałyby naruszenie przepisów celnych", albo "organy celne były uprawnione do oceny przedstawionych kontraktów i faktur pod kątem ominięcia przez stronę skarżącą opłat". Podzielając te poglądy skład orzekający stwierdza, że właśnie takich ocen dokonały w przedmiotowej sprawie organy celne i tej ocenie nie można zarzucić, że narusza prawo.
Dlatego mając powyższe na uwadze, uznając że zaskarżone decyzje nie naruszają prawa, Sąd na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę oddalił.