Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
Sądowa kontrola legalności zaskarżonej decyzji w ocenie składu orzekającego nie daje podstaw do stwierdzenia, że decyzja ta narusza prawo.
Ustalenia, że strona skarżąca odprawiając towar w dniu 15 lutego 1996 r. przedstawiła fakturę z uwidocznioną ceną towaru i klauzulą DAF - granica państwa polskiego oraz że ujawniono w jej siedzibie drugą fakturę o takich samych danych co do daty sporządzenia, numeru faktury, ilości i rodzaju towaru ale z wyższą ceną oraz klauzulą CIP Poland nie są kwestionowane.
Ujawniona faktura w siedzibie skarżącej była podstawa należności za dostawę towaru.
Sporna w sprawie jest ocena, czy różnica w cenie towaru wykazana na tych fakturach jest lub nie, jak oceniają organy celne, opłatą za transport i ubezpieczenie towaru na trasie przewozu od przejścia granicznego w Polsce do miejsca przeznaczenia towaru.
W umowie z eksporterem, skarżąca Spółka ustaliła cenę towaru za hektolitr z klauzulą, że koszty ubezpieczenia i transportu z kraju eksportera do O. miejsce przeznaczenia towaru pokrywa w 100 procent sprzedający. Jednocześnie określając dokumenty wysłania towaru, strony uzgodniły, że będą wystawione:
- oryginał faktury handlowej w dwóch egzemplarzach z ceną "na podstawie DAF K. /miejsce przekroczenia granicy/ oraz
- oryginał faktury z ceną na podstawie DDU O./C. /miejsce przeznaczenia w Polsce/.
Ustalając zatem warunki kontraktu, skarżąca zaaprobowała wystawienie dwóch oryginalnych faktur bez określenia czy wyodrębnienia w umowie, wysokości należności za przewóz i ubezpieczenie towaru na terenie Polski, co świadczy, że podwójne fakturowanie dostawy nie było przypadkowe.
Spółka "A. T." jako wieloletni importer towarów, winna była zadbać, by ustalenie należności za przewóz towaru i jego ubezpieczenie na trasie od "granicy państwa" do miejsca przeznaczenia było jednoznaczne i precyzyjne, zwłaszcza że jak twierdzi, ustalona cena za towar obejmowała te koszty.
Słusznie zatem, organy celne, w sytuacji gdy ujawniono podwójne fakturowanie tej samej dostawy towaru, wezwał skarżąca Spółkę do przedstawienia dokumentów, potwierdzających czy uprawdopodobniających, że opłata za przewóz i ubezpieczenie towaru na odcinku od "granicy Polski" do miejsca przeznaczenia wynosi 1/5 ceny towaru - art. 26 ust. 1 i art. 30d pkt 1 Prawa celnego.
Przedstawione przez Spółkę wyjaśnienia, słusznie organy celne uznały za niewystarczające dla wskazania spornych kosztów, skoro dowody te nie wykazują jaką to część ceny kontraktu była kalkulowana, jakie stawki obowiązywały z tyt. ubezpieczenia towaru na odcinku "zagranicznym" czy "polskim".
Również wielkość kosztów za odcinek krajowy budzi obawy co do ich rzetelności, z uwagi na wysokość w stosunku do ceny towaru do granicy Polski, która przecież zawiera, jeśli uznamy treść zamieszczonych klauzul, opłatę za transport i ubezpieczenie na odcinku zagranicznym.
Skoro zatem przepis art. 26 ust. 1 Prawa celnego określając wartość celną towaru, obejmuje tą wartością również "koszty transportu i ubezpieczenia towaru do granicy państwa lub portu polskiego", to obowiązkiem importera jest wykazanie przy zgłoszeniu do odprawy celnej towaru, w jakiej wysokości, te koszty poniósł.
Jeśli zatem, importer uzgodnił z eksporterem ceny towaru ustalając, że koszty transportu i ubezpieczenia towaru do miejsca przeznaczenia towaru w kraju importera ponosi eksporter, ale nie ustalił jak będą kształtowały się te koszty na "zagraniczne" i "wewnątrz" kraju i nie wykazał jak faktycznie skalkulował te koszty eksporter, musi liczyć się z tym, że cała ustalona należność za towar stanowi wartość celną towaru w rozumieniu art. 26 ust. 1 Prawa celnego.
Podobna ocenę co do kosztów transportu towaru wyraził już Naczelny Sąd Administracyjny w innych sprawach i te poglądy skład orzekający podziela.
Natomiast w sprawach (...) Sąd stwierdził, że "dla prawidłowości dokonania odprawy celnej, a w konsekwencji wymiaru należności celnych nie mogą mieć znaczenia ustalenia zawarte w kontraktach podmiotu dokonującego obrotu towarowego z zagranicą, które powodowałyby naruszenie przepisów celnych", albo "organy celne były uprawnione do oceny przedstawionych kontraktów i faktur pod kątem ominięcia przez stronę skarżącą opłat". Podzielając te poglądy skład orzekający stwierdza, że właśnie takich ocen dokonały w przedmiotowej sprawie organy celne i tej ocenie nie można zarzucić, że narusza prawo.
Dlatego mając powyższe na uwadze, uznając że zaskarżone decyzje nie naruszają prawa, Sąd na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę oddalił.