Przepisy par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 lipca 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych /Dz.U. nr 89 poz. 416/ nie przewidziały dodatkowych opłat za nieopłacony postój w miejscu, w którym parkowanie jest płatne.
Również przepis art. 13 ust. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./ w brzmieniu nadanym mu przez ustawę z dnia 17 maja 1990 r. o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy a organy administracji rządowej /Dz.U. nr 34 poz. 198/ nie zawiera podstaw do stanowienia przez gminę przepisów restrykcyjnych, w tym opłat dodatkowych, pobieranych od osób, które uchylają się od uiszczenia należnej opłaty za parkowanie.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2000 r. sprawy ze skargi Wincentego D. na Uchwałę Zarządu Miasta Sz. z dnia 10 listopada 1994 r. (...) w przedmiocie utworzenia na drogach publicznych w obrębie Miasta Sz. niestrzeżonych płatnych miejsc postojowych oraz wysokości opłat pobieranych z tego tytułu - stwierdza niezgodność z prawem uchwały Zarządu Miasta Sz. (...) z dnia 10 listopada 1994 r. w sprawie utworzenia na drogach publicznych w obrębie Miasta Sz. niestrzeżonych płatnych miejsc postojowych oraz wysokości opłat pobieranych z tego tytułu, w części dotyczącej ustalenia wysokości i pobierania opłat za nieopłacony postój, określonej w części V załącznika nr 1 do uchwały, (...).
Uchwałą (...) z dnia 10 listopada 1994 r. Zarząd Miasta utworzył na drogach publicznych w obrębie miasta Sz. niestrzeżone płatne miejsca postojowe oraz ustalił wysokość opłat pobieranych z tego tytułu. W części V załącznika nr 1 do wyżej wymienionej uchwały wprowadzono tzw. "opłatę specjalną", określając ją kwotą 30,00 zł z tzw. "postój nieopłacony" oraz 20,00 zł za tzw. "postój ponad opłacony czas".
Jako podstawę prawną wskazanego aktu organ gminy powołał art. 13 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, par. 3 i par. 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 lipca 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych oraz zarządzenie Wojewody Sz. z dnia 13 października 1994 r. (...) w sprawie ustalenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na terenie województwa Sz.
Pismem z dnia 1.03.1999 r. pełnomocnik Wincentego D. radca prawny Krzysztofa Sz. na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74/ wezwała Zarząd Miasta Sz. do uchylenia ww.. uchwały, w części dotyczącej ustalenia i pobierania tzw. "opłat za nieopłacony postój" - jako podjętej bez podstawy prawnej.
W uzasadnieniu wezwania podniesiono, iż restrykcyjny charakter przedmiotowej uchwały, wyrażający się wygórowanymi opłatami, narusza uzasadniony interes prawny Wincentego D., polegający na możliwości wykorzystania - bez dodatkowych ciężarów - stanowiącego jego własność samochodu, w realizowaniu życiowych potrzeb.
Skarżący ma interes prawny w bezpłatnym korzystaniu z dróg publicznych, a interes ten znajduje ochronę prawną w przepisach o drogach publicznych. Uchwała nakładająca obowiązek ponoszenia opłat, czy też "kar" za jedną z form korzystania z owych dróg na określonym obszarze uzasadnia istnienie po stronie skarżącego legitymacji procesowej do wezwania o uchylenie zapisów wskazanej uchwały. Powołała się przy tym na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 10 lipca 1992 r. /SA/Wr 660/92 - OSP 1994 z. 7-8 poz. 129 str. 334 z glosą Ryszarda A. Stefańskiego/.
Ponadto naruszeniem interesu prawnego o jakim mowa w art. 101 ustawy o samorządzie terytorialnym jest takie naruszenie subiektywnie pojmowanego przez skarżącego jego interesu, które obiektywnie polega na nieprzestrzeganiu przez organ norm prawnych powszechnie obowiązujących /wyrok NSA - IV SA 346/93 - ONSA 1996 Nr 3 poz. 125/.
Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa okazało się bezskuteczne, wobec czego zainteresowany zaskarżył przedmiotową uchwałę Zarządu Miasta w części dotyczącej ustalenia i pobierania tzw. opłat za nieopłacony postój do Naczelnego Sądu Administracyjnego, domagając się stwierdzenia jej nieważności.