Naczelny Sąd Administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę decyzji i innych aktów organów administracyjnych pod względem ich zgodności z prawem /art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, mając przy tym na względzie stan faktyczny i prawny występujący w sprawie w dniu ich podjęcia.
Tak więc, bez znaczenia dla oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji pozostają powołane w skardze nowe fakty i dowody, które organowi administracyjnemu nie były przez stronę przedstawione z przyczyn leżących poza tym organem. Fakty te i dowody mogą jedynie stanowić podstawę ewentualnego wznowienia postępowania administracyjnego w stosownym trybie.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, co następuje:
Skarga okazała się nieuzasadniona, zaskarżona decyzja odpowiada bowiem przepisom prawa.
Określając w art. 10 ust. 1 źródła przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ zaliczyła do nich w pkt 9 tegoż ustępu "inne źródła" oprócz źródeł przez siebie wcześniej wymienionych. Wskazując natomiast w art. 20 ust. 1 różne przychody, jakie uważa za pochodzące z "innych źródeł", ustawa ta wymieniła też wśród nich przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu.
Stanowiąc zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają również przychody osób fizycznych nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu, omawiana ustawa podatkowa zawarła w art. 30 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 pkt 2 /w ich brzmieniu obowiązującym do 31.12.1993 r./ zasadę, że dochodów z nieujawnionych źródeł przychodu nie łączy się z dochodami /przychodami/ z innych źródeł oraz że pobiera się od nich podatek w formie ryczałtu w wysokości 75 procent dochodu.
Wprowadzając zryczałtowane opodatkowanie przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach, ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazała zarazem w art. 20 ust. 3 sposób ustalenia wysokości tych przychodów. I tak, według tego przepisu wysokość tych przychodów ustala się przyjmując za podstawę sumę poniesionych w roku podatkowym wydatków z jednej strony oraz wartość zgromadzonych w tymże roku zasobów finansowych, nie znajdujących pokrycia w już opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania źródłach przychodu i posiadanych przedtem zasobach finansowych z drugiej strony.
Odnosząc się do zarzutów skargi stwierdzić na wstępie należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę decyzji i innych aktów organów administracyjnych pod względem ich zgodności z prawem /art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym/, mając przy tym na względzie stan faktyczny i prawny występujący w sprawie w dniu ich podjęcia. Tak więc, bez znaczenia dla oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji pozostają powołane w rozpatrywanej skardze nowe fakty i dowody, które organowi administracyjnemu nie były przez stronę przedstawione z przyczyn leżących poza tym organem. Fakty te i dowody mogą jedynie stanowić podstawę ewentualnego wznowienia postępowania administracyjnego w stosownym trybie. Z tych też przyczyn fakty te i dowody pozostać musiały poza przedmiotem oceny ze strony sądu administracyjnego.
Za nieuzasadniony uznać należało podniesiony w skardze zarzut naruszenia przez organy podatkowe przepisów art. 77 i art. 80 Kpa Jak wynika z akt sprawy, wbrew wywodom skargi za podstawę ustalenia dochodów osiągniętych w roku podatkowym 1992, jak i w latach poprzednich, organy podatkowe obu instancji przyjęły wszystko to co wynikało z dowodów zgromadzonych w postępowaniu podatkowym bezpośrednio przez te organy lub za pośrednictwem samych podatników. Za zasadne uznać należy stanowisko tychże organów co do tego, że ocena wartości dowodowej dokumentów przedłożonych przez Sebastiana S., a dotyczących jego zatrudnienia w latach 1990-1991 na statkach obcych bander, nie daje podstaw do ustalenia takiej wysokości uzyskanego przezeń wynagrodzenia z tego tytułu, która stwarzałaby przesłanki do przyjęcia, iż na wydatki roku podatkowego 1992 podatnicy znajdowali chociażby w części pokrycie w uzyskanych wcześniej zasobach majątkowych.
Nie znajdując też w tych warunkach podstaw do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja narusza przepisy prawa materialnego, a w szczególności art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, orzec należało o oddaleniu skargi jako nieuzasadnionej /art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym/.