Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Piórkowska Sędziowie NSA Bożena Wieczorska (spr.) AWSA Małgorzata Niedobylska Protokolant ref. staż. T. Tochowicz po rozpoznaniu w dniu 12 paździrnika2004 r. na rozprawie - sprawy ze skargi J. P. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia [...] kwietnia 2002r. Nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej - skargę oddala -
SA/Rz 933/02
U Z A S A D N I E N I E
Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia (...) kwietnia 2002r. (nr (...)) - wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 240 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. nr 137, poz. 926 z późn.zm.), art. 262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997r. Kodeks celny (Dz.U. nr 23, poz. 117 z późn.zm.) i art. 85 ustawy z dnia 28 grudnia 1989r. Prawo celne (tj. Dz.U. 1994, nr 71, poz. 312 z późn.zm.) - utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Celnego z dnia (...) września 2001r. (nr (...)) odmawiającą uchylenia decyzji ostatecznej Dyrektora Urzędu Celnego - adresowanej do J. P. - z dnia (...) października 1994r. (nr (...)).
W uzasadnieniu decyzji Prezes GUC wyjaśnił, iż Dyrektor Urzędu Celnego postanowieniem z dnia (...) kwietnia 1994r. (nr (...)) wszczął z urzędu postępowanie w sprawie wprowadzenia na polski obszar celny samochodu osobowego marki Subaru nr nadwozia JF1KJ6JLO-1G012421, rok produkcji 1986, a następnie decyzją z dnia [...] sierpnia 1994r. nr j.w. nakazał J. P. powrotny wywóz w/w samochodu. Z uwagi na niewykonanie nakazu decyzją z dnia [...] października 1994r. nr j.w. Dyrektor Urzędu Celnego uznał odprawę czasową w/w samochodu za ostateczną oraz wymierzył należności celne. Powyższe decyzje oraz inne pisma były wysyłane J. P. na wskazany w piśmie z dnia 12 kwietnia 1994r. adres do doręczeń w kraju tj. B. M., ul. J. U..
Decyzją z dnia (...) grudnia 1999r. (nr (...)) Prezes Głównego Urzędu Ceł stwierdził nieważność w/w decyzji Dyrektora Urzędu Celnego z dnia (...)października 1994r. w części dotyczącej wymiaru opłaty manipulacyjnej dodatkowej.
W piśmie z dnia 19 września 2000r. uzupełnionym pismem z dnia 7 lutego 2001r. J. P. wniósł o stwierdzenie nieważności w/w decyzji Dyrektora Urzędu Celnego z dnia (...) października 1994r. oraz o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej w/w decyzją na podstawie art. 240 § 1 pkt 4 ordynacji podatkowej, z uwagi na fakt, iż bez własnej winy nie brał udziału w postępowaniu.
Postanowieniem z dnia (...) lipca 2001r. (nr (...)) Dyrektor Urzędu Celnego wznowił postępowanie, a następnie decyzją z dnia [...] września 2001r. nr j.w. odmówił uchylenia decyzji ostatecznej z dnia (...) października 1994r.
W odwołaniu od powyższej decyzji J. P., reprezentowany przez pełnomocnika - adwokata - zarzucił niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy. Odwołujący się podniósł, iż forma doręczenia na wskazany adres dla doręczeń w kraju jest formą doręczenia zastępczego, opartego na domniemaniu, że strona będzie w ten sposób mogła zapoznać się z treścią decyzji. Domniemanie to, będące podstawą uznania doręczenia za skuteczne może być przez stronę obalone. Adresat decyzji może wszelkimi środkami dowodowymi udowadniać, że faktycznie z winy osoby trzeciej uniemożliwiono mu zapoznanie się z treścią wydanej w jego sprawie decyzji i zaskarżenie jej. Odwołujący się wnosił w postępowaniu przed organem I instancji o przeprowadzenie dowodów, które fakt ten mogłyby wykazać, jednakże wniosek jego nie został uwzględniony.