Sprawa ze skargi na uchwałę nr XVI/2700/2001 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rz. w przedmiocie stwierdzenia nieważności par. 1, w par. 4 ust. 1 słów "opłaty targowej" oraz ust. 2 par. 4 uchwały nr XXVII/266/2001 Rady Miejskiej w R.
Tezy

Obowiązek uiszczenia opłaty targowej powstaje bowiem wraz z dokonywaniem sprzedaży na targowisku. Pobieranie opłaty targowej za okres, który jeszcze nie upłynął, oznacza pobieranie należności podatkowej, mimo że obowiązek podatkowy w danym podatku jeszcze nie powstał. Nie można bowiem żądać zapłaty należności podatkowej bez uprzedniego powstania zobowiązania podatkowego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2002 r. na rozprawie sprawy ze skargi Gminy R. na uchwałę nr XVI/2700/2001 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rz. z dnia 11 grudnia 2001 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności par. 1, w par. 4 ust. 1 słów "opłaty targowej" oraz ust. 2 par. 4 uchwały nr XXVII/266/2001 Rady Miejskiej w R. z dnia 15 listopada 2001 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/3

Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rz. uchwałą nr XVI/2700/2001 z dnia 11 grudnia 2001 r. stwierdziło nieważność par. 1, w par. 4 ust. 1 słów "opłaty targowej" oraz ust. 2 par. 4 uchwały nr XXVII/266/2001 Rady Miejskiej w R. z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie określenia wysokości stawek, zasad ustalania i poboru oraz terminów płatności opłat lokalnych. W uzasadnieniu uchwały podano, że par. 1 ust. 2 ww. uchwały Rady Miejskiej w R. ustalił, iż na wniosek osób i jednostek organizacyjnych dokonujących sprzedaży na targowiskach opłatę targową pobiera się z góry w formie abonamentów w wysokości określonej w uchwale. Uchwała w tej części jest sprzeczna z prawem. Zgodnie bowiem z art. 15 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ obowiązek uiszczenia opłaty targowej ciąży na sprzedawcy dopiero w momencie, w którym dokonuje on sprzedaży na targowisku. Ustalenie opłaty w formie abonamentów pobieranych z góry powoduje, że sprzedawca jest zobowiązany do uiszczenia opłaty targowej przed powstaniem obowiązku uiszczenia tej opłaty. Za poparciem tego stanowiska przemawia również treść art. 19 pkt 1 lit. "a" cytowanej ustawy, z którego wynika, że rada gminy ma obowiązek ustalenia stawek dziennych opłaty targowej, w związku z czym nie może ustalić stawek opłaty targowej w formie abonamentów i żądać jej uiszczenia za pewien okres z góry ustalony. Sprzeczna z prawem jest również ta część uchwały, która zarządza pobór opłaty targowej w drodze inkasa /par. 4 ust. 1/ i zleca Zakładowi Gospodarki Komunalnej inkaso opłaty targowej na Miejskim Placu Targowym w R. i Placu Targowym w R. oraz Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" na Giełdzie Zwierząt Rzeźnych i Hodowlanych. Z art. 15 ust. 1 cytowanej ustawy wynika, że opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej dokonujących sprzedaży na targowiskach. Targowiskami są wszelkie miejsca, w których jest prowadzony handel /art. 15 ust. 2 cytowanej ustawy/, zatem przypisanie inkasentów do ściśle określonych targowisk, bez określenia inkasentów dla wszelkich innych miejsc, na których może być prowadzony handel, oznacza, że Rada Miejska w R. nie wypełniła obowiązku ustalenia inkasentów pobierających opłatę targową na terenie gminy.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Gmina R. wniosła o uchylenie powyższej uchwały Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rz. z powodu jej niezgodności z prawem w części dotyczącej stwierdzenia nieważności par. 1 ust. 1 i 3 oraz par. 4 ust. 1 i 2 uchwały nr XXVII/266/2001 Rady Miejskiej w R. z dnia 15 listopada 2001 r.. Skarżąca zarzuciła, że w rozstrzygnięciu nadzorczym Regionalna Izba Obrachunkowa w Rz. ograniczyła się do wykazania niezgodności z prawem ustalenia opłaty targowej w formie abonamentu, natomiast nie uzasadniła, dlaczego stwierdziła nieważność przepisu par. 1 ust. 1 i 3 uchwały. W par. 1 ust. 1 Rada Miejska określiła wysokość dziennych stawek opłaty targowej. Stawki te mieszczą się w granicach określonych w cytowanej ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Zdaniem skarżącej uznanie za niezgodne z prawem opłat abonamentowych nie pociąga za sobą automatycznego uznania za sprzeczny z prawem par. 1 ust. 1, w którym prawidłowo ustalono stawki dzienne.

Strona 1/3