1. W stosunkach podatkowo-prawnych, które regulują przepisy prawa publicznego /podatkowego/, uznanie oświadczenia podatnika w miejsce dokumentu jest wyjątkiem i musi wyraźnie wynikać z przepisu.
2. Umowa darowizny sporządzona bez zachowania określonej formy nie jest nieważna z mocy samego prawa, można ją udowodnić za pomocą przesłuchania stron /za ich zgodą/ lub za pomocą jakiegokolwiek pisma potwierdzającego udowadnianą okoliczność.
oddala skargę.
Decyzją z dnia 23 marca 1994 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Rz. w wyniku rozpoznania odwołania Izabeli i Lesława P., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Rz. z dnia 10 grudnia 1993 r. w sprawie ustalenia wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych za 1992 r.
Jako podstawę prawną podano art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. W uzasadnieniu decyzji podano, że organ I instancji prawidłowo nie odliczył od podstawy opodatkowania kwoty darowanej na rzecz budowy kościoła albowiem Izabela i Lesław P. nie przedstawili na tę okoliczność aktu darowizny sporządzonego notarialnie ani też poświadczenia o przyjęciu przez obdarowanego takiej kwoty. Zdaniem organu podatkowego samo oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny na cele kultu religijnego, nie jest wystarczającym dokumentem uprawniającym do korzystania z odliczeń od dochodu, określonych w art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oświadczenie takie jest dokumentem prywatnym i na mocy art. 245 Kpc jest dowodem, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, nie zaś dowód tego, co zostało w nim zawarte.
Na decyzję tę Izabela i Lesław P. złożyli skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego podnosząc, że przedmiotowa decyzja jest dla nich krzywdząca albowiem ich zdaniem została wydana bez podstawy prawnej, a organy podatkowe winne przyjąć ich oświadczenie jako dowód w sprawie.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Rz. wniósł o jej oddalenie podnosząc, że z analizy treści art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ jednoznacznie wynika, że dokumentowanie pozostałych odliczeń następuje już w efekcie samej istoty wprowadzony ustawą odliczeń i dokumentowanie ich wygląda tak samo jak przy opłacaniu składek ubezpieczeniowych, wypłaty rent i innych trwałych ciężarów opartych na tytule prawnym. Z dalszej części uzasadnienia wynika, że sytuacja identyczna ma miejsce również w przypadku skutecznego dokonania darowizny, co regulują przepisy art. 888-902 Kc. Nadto zdaniem organu II instancji obowiązek udowodnienia darowizny spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne po myśli art. 6 Kc. Załączone przez skarżących wycinki gazet w ocenie organu podatkowego dobierane są wybiórczo, a w całości popierają tezę prezentowaną przez organy podatkowe.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 16, art. 196 i art. 207 Kpa w zw. z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ sąd administracyjny kontroluje decyzje administracyjne w zakresie ich legalności rozumianej jako zgodność tych aktów z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa i do tych jedynie kwestii ograniczają się rozważania sądu w sprawie objętej skargą. Darowizna, instytucja prawa cywilnego jest umową konsensualną i nie traci tego charakteru nawet wówczas, gdy jednocześnie z jej zawarciem następuje spełnienie świadczenia przez darczyńcę na rzecz obdarowanego. Ma ona charakter umowy jednostronnie zobowiązującej. Z art. 890 par. 1 Kc wynika, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.