Nakaz rozbiórki może być kierowany również do inwestora, który nie jest właścicielem działki na której zrealizowano określoną inwestycję.
Wynika to wyraźnie z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ oraz art. 52 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Andrzeja M. na decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w R. z dnia 10 marca 2000 r. (...) w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego - skargę oddala.
Decyzją z dnia 10.03.2000 r., (...), P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w R. uchylił decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. W. z dnia 17.01.2000 r., (...) i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia.
Jako podstawę prawną tej decyzji powołał art. 138 par. 2 Kpa.
W motywach tej decyzji podał, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w S. W. decyzją z dnia 17.01.2000 r. nakazał Władysławowi G. jako inwestorowi rozebrać rozbudowaną murowaną część budynku mieszkalnego, położonego na działce nr 4080 w miejscowości S. przy ul. Z. 18 gmina B.
W odwołaniu Władysław G. podniósł, iż od roku 1980 jest lokatorem domu, a nie właścicielem działki nr 4080. Jako lokator nie może być inwestorem. Zarzucił, że remont budynku będącego wówczas w bardzo złym stanie technicznym rozpoczęła w latach 80-tych jego teściowa Zofia S. On natomiast w roku 1999 własnymi siłami wykonał tynki oraz pokrył dach blachą. Zofia S. zmarła w 1989 r. i do dnia dzisiejszego brak jest jednego spadkobiercy, a zatem właściciela posesji przy ul. Z. 10.
Organ odwoławczy uwzględnił odwołanie i stwierdził, że w aktach sprawy znajduje się wypis z rejestru gruntów z dnia 25.01.2000 r. z którego wynika, że właścicielem działki nr 4080 jest Zofia S., co potwierdza zarzut zawarty w odwołaniu. Zeznania stron /protokół z przesłuchania z dnia 30.08.1999 r./ są ze sobą sprzeczne. Natomiast z zeznania świadka Henryka N. z dnia 23.11.1999 r. wynika, ze nie jest on w stanie określić kiedy została wykonana rozbudowa budynku mieszkalnego.
Kolejnym dowodem znajdującym się w aktach I instancji jest szkic polowy nr 74 z 1993 r. z pomiaru sytuacyjno-wysokościowego wykonany przez Państwowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne w W. w ramach opracowania mapy sytuacyjno-wysokościowej wsi S.
Na szkicu dla wsi S.-M. budynek nr 18 ma inny kształt niż obecnie. Nie jest to jednak dowodem, że pozostała część budynku obecnie istniejącego została dobudowana po 1 stycznia 1995 r.
Organ pierwszej instancji w uzasadnieniu swojej decyzji i powołał się na nagranie na kasecie wideo z uroczystości weselnej z 1996 r., na którym widoczny jest fragment budynku mieszkalnego przy ul. Z. 18 /2 zdjęcia wykonane z kasety wideo znajdują się w aktach sprawy/.
Na podstawie tych zdjęć nie można jednoznacznie uznać, że widoczny na zdjęciach zarys dachu budynku przedstawia zarys dachu budynku przy ul. Z. 18 w miejscowości S.
Prawidłowe rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego celem ustalenia daty wykonania murowanej części budynku mieszkalnego. Jest to zagadnienie wstępne, które pozwoli uznać na podstawie którego prawa będzie można rozstrzygnąć sprawę, czy na podstawie obecnie obowiązującej ustawy Prawo budowlane z 1994 r., czy w oparciu o ustawę z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane. Poruszona przez skarżącego kwestia tytułu prawnego do zamieszkania w budynku, nie będącego jego własnością, a także fakt, że nie jego staraniem czy kosztem powstał stan obecny budynku będzie mieć znaczenie po ustaleniu jednoznacznym czy będziemy mieć do czynienia z nakazem rozbiórki czy z możliwością legalizacji.