Z paragrafu 19 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46 ze zm., obecnie jednolity tekst Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140/ wynika, że odległość wydzielonego, odkrytego zgrupowania miejsc postojowych dla samochodów osobowych od okien budynku mieszkalnego dla zgrupowania do 60 stanowisk włącznie powinna wynosić 10 m. Jeżeli taka odległość jest zachowana, to kwestia odległości parkingu do ogrodzenia działki sąsiedniej nie ma istotnego znaczenia w sprawie.
Spływ wody opadowej z takiego parkingu powinien być tak uregulowany, aby wody takie nie spływały na nieruchomości sąsiednie. Jeżeli zaś takie zgrupowanie miejsc postojowych nie odpowiada warunkom z par. 21 ust. 3 cytowanego już rozporządzenia, przeto niedopuszczalne jest mycie i przegląd samochodów na takim zgrupowaniu.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Marii P. na decyzję Wojewody T. z dnia 18 sierpnia 1998r. (...) w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę - uchyla zaskarżona decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta Miasta T. z dnia 24 lipca 1998 roku, (...); (...).
Przedmiotem skargi jest decyzja Wojewody T. z dnia 18 sierpnia 1998 r., (...) utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta T. z dnia 24 lipca 1998 r., (...) w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę garażu na 3 samochody osobowe oraz parkingu dla 19 zgrupowanych miejsc postojowych na działkach nr 1497 i 1498/2 położonych w T. przy ulicy S. 135 dla Władysławy i Stanisława W.
Powołaną decyzję wydał na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa.
W uzasadnieniu tej decyzji przytoczył, iż projektowany garaż ma być usytuowany w odległości 5 m od granicy z działką Marii P. nr 1496 i w odległości 26 m od jej budynku mieszkalnego oraz 1,5 m od granicy z działką nr 1494/11, która znajduje się w użytkowaniu HS "S.-Ch.". Natomiast parking dla samochodów ma być usytuowany w odległości 1,5 m od granicy z ww. działką Marii P. oraz 21m od jej budynku mieszkalnego. W odwołaniu Maria P. zarzuciła, iż wydane pozwolenie na budowę koliduje z art. 5 pkt 1 lit. "e" i ust. 2 pkt 4 prawa budowlanego z 1994 roku, bowiem lokalizacja parkingu narusza jej interes prawny.
Odnosząc się do tego zarzutu organ odwoławczy wyłuszczył, że działki nr 1497 i 1498/2 stanowią własność inwestorów. Działki te w Miejscowym Planie Ogólnym Zagospodarowania Przestrzennego Zespołu Miast T. - S., zatwierdzonym uchwałą (...) WRN w T. z dnia 29.06.1977 ze zm., umiejscowione są w konturze o symbolu C31 UH,G,R i teren ten przeznaczony jest pod budownictwo usługowe, handlowe, rzemiosło i gastronomię.
Inwestorzy dysponują prawomocną decyzją Prezydenta Miasta T. z dnia 25.05.1998 r., (...) w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania ww. działek.
Zamierzona inwestycja nie narusza art. 5 ust. 2 prawa budowlanego z 1994 roku, na który powołuje się skarżąca, bowiem garaż nie jest inwestycją uciążliwą i nie będzie negatywnie oddziaływać na nieruchomości sąsiednie. Co się tyczy parkingu to zgodnie z par. 19 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, odległość wydzielonego, odkrytego zgrupowania miejsc postojowych lub otwartego garażu wielopoziomowego od okien budynku mieszkalnego, zamieszkania zbiorowego /z wyjątkiem hoteli/, zakładu opieki zdrowotnej, oświaty i wychowania, a także od placu zabaw dziecięcych nie może być mniejsza niż:
- dla zgrupowania 60 stanowisk włącznie - 10 m,
- dla większych zgrupowań - 20 m.
Przedmiotowy parking jak to już podano oddalony jest od okien budynku mieszkalnego odwołującej się w znacznie większej odległości, zatem jego lokalizacja spełnia wymagania przewidziane w przepisach prawa budowlanego. Garaż i parking nie utrudniają też odwołującej się dostępu do drogi publicznej, nie pozbawiają ją możliwości korzystania z wody, kanalizacji, energii elektrycznej i cieplnej oraz ze środków łączności i dopływu światła dziennego do pomieszczeń budynku mieszkalnego odwołującej się.
W skardze wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżąca Maria P. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji Prezydenta Miasta T. z dnia 25 maja 1998 r. i zarzuciła, iż decyzje te zostały wydane z naruszeniem art. 5 ust. 2 prawa budowlanego z 1994 roku.