Trzepak jest obiektem małej architektury. Ławka wykonana z prętów stalowych, usytuowana obok trzepaka i służąca do składania m.in. dywanów jest przynależnością trzepaka w rozumieniu art. 51 Kc.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Tadeusza T. na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Rz. z dnia 3 października 2000 r. (...) w przedmiocie uchylenia decyzji nakazującej rozbiórkę obiektu budowlanego - uchyla zaskarżoną decyzję;
Zaskarżoną decyzją z dnia 3.10.2000 r., (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Rz., po rozpatrzeniu odwołania Wspólnoty Mieszkaniowej Budynki Nr 1 przy ul. K. 1 w Rz., uchylił decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta Rz. z dnia 4.08.2000 r., (...) nakazującej ww. Wspólnocie rozebrać samowolnie ustawiony trzepak i ławkę na działce nr 199/1, obręb 207 przy ul. K. 1 w Rz. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
Wskazaną decyzję wydał na podstawie art. 138 par. 2 Kpa. W motywach decyzji organ odwoławczy stwierdził, że organ I instancji zakwalifikował trzepak i ławkę do obiektów małej architektury określonych w art. 3 pkt 4 lit. "c", prawa budowlanego z 1994 r. i w związku z tym zaskarżoną decyzję wydał na podstawie art. 48 tego prawa. Organ odwoławczy uznał, iż ławka nie może być zaliczona do obiektów małej architektury, gdyż nie służy do rekreacji codziennej jak huśtawki czy drabinki, jest to mebel ogrodowy.
Co się tyczy trzepaka, to par. 25 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46 ze zm./ zalicza trzepak do urządzeń związanych z budynkiem.
Bezspornym jest, że ustawienie trzepaka i ławki było samowolne. Trzepak ustawiono w maju 2000 r., a zgłoszenia o jego postawieniu Wspólnota dokonała w czerwcu 2000 r. Zdaniem organu odwoławczego ustawienie trzepaka jako urządzenia związanego z budynkiem winno być poprzedzone uzyskaniem pozwolenia na budowę, którego Wspólnota nie przedstawiła. Samowolne ustawienie urządzenia związanego z budynkiem nie jest objęte zapisem art. 48 i na podstawie tego przepisu nie można orzekać rozbiórki. Organ może taki nakaz wydać dopiero w przypadku stwierdzenia, iż nie ma możliwości doprowadzenia go do stanu zgodnego z prawem /art. 51 prawa budowlanego z 1994 r./.
W odwołaniu Wspólnota Mieszkaniowa zakwestionowała zasadność praw Tadeusza T.
Organ odwoławczy powołując się na art. 28 Kpa nie uwzględnił tego zarzutu i wyjaśnił, iż Tadeusz T. jest właścicielem nieruchomości sąsiedniej, przeto przysługuje mu przymiot strony. W konkluzji organ odwoławczy skonstatował, iż z uwagi na naruszenie przez organ I instancji prawa materialnego, zachodzi konieczność przeprowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego związanego z treścią art. 51 prawa budowlanego, przeto w takiej sytuacji wydanie decyzji kasacyjnej /art. 138 par. 2 Kpa/ było uzasadnione. Dodatkowo organ powołał się na art. 15 Kpa.
W skardze wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżący Tadeusz T. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, bowiem decyzja ta została wydana z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 3 pkt 4 lit. "c" prawa budowlanego z 1994 r. i par. 25 rozporządzenia z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych przez niezaliczenie trzepaka z ławką do trzepania dywanów do kategorii obiektów małej architektury.