Przepis art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ statuuje konstytutywny charakter decyzji podatkowej.
uchyla zaskarżoną decyzję w przedmiocie określenia i ustalenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za okres od stycznia do grudnia 1994 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona, aczkolwiek z innych powodów niż to podnosi skarżący.
Zakres kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego wyznaczają przepisy art. 1, art. 21 i art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ W ich świetle Sąd administracyjny bada zaskarżoną decyzję pod względem jej zgodności z przepisami obowiązującego prawa, a więc pod kątem zgodności z prawem materialnym i przepisami w postępowaniu administracyjnym oraz trafności ich wykładni. Rozstrzygając o legalności decyzji Sąd nie jest związany tak zakresem podniesionych zarzutów jak i wnioskami co do sposobu pozbawienia zaskarżonej decyzji jej mocy wiążącej. Uwzględnienie skargi następuje zawsze gdy Sąd stwierdzi naruszenia prawa o jakich mowa w art. 22 i nast. ustawy o NSA.
Przede wszystkim podkreślić należy, iż na sposobie rozstrzygnięcia Sądu zaważył sposób rozstrzygnięcia w zaskarżonej decyzji nie tyle co obu odwołań skarżącej Spółki od dwu decyzji podatkowych lecz określenie w niej stosunku organu odwoławczego do tych decyzji. Organ odwoławczy bowiem w istocie rzeczy "utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję" - przy czym nie wiadomo, o którą z zaskarżonych decyzji chodzi w tym rozstrzygnięciu, bo przecież zaskarżone były odwołaniami obie te decyzje podatkowe. Z brzmienia art. 174 Kpa wynika, że "gdy w toku postępowania odwoławczego organ rozpatrujący odwołanie stwierdzi, iż zobowiązanie podatkowe zostało ustalone w kwocie niższej, niż wynika to z obowiązujących przepisów zwraca sprawę organowi podatkowemu pierwszej instancji w celu dokonania wymiaru uzupełniającego oraz zmiany w tym zakresie dotychczasowej decyzji". Wynika więc z tego przepisu jednoznacznie, że nowa decyzja ma więc charakter uzupełniający, a nie charakter łączny - wymierzający zobowiązanie podatkowe na nowo. Tak jest także dlatego, że organ I instancji dokonując wymiaru uzupełniającego w żadnym razie nie może rozpoznawać sprawy w granicach wcześniej wydanego rozstrzygnięcia albowiem nie jest uprawniony do rozstrzygania o losach pierwszego odwołania. Przepis art. 174 Kpa jednoznacznie - uprawnienie do rozstrzygania o losach obu odwołań pozostawia w gestii organu odwoławczego. Inny sposób wykładni tego przepisu co oczywiste naruszałby w sposób rażący zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Tym czasem w tej sprawie organ odwoławczy utrzymał w mocy jedną z zaskarżonych decyzji pozostawiając nierozstrzygnięty los drugiej decyzji. Jeśli zauważy się konsekwencje związane z wykonaniem takiej decyzji administracyjnej to nie można zasadnie twierdzić, że rozstrzygnięcie to nie ma praktycznych konsekwencji. Z tym oczywiście związany jest los decyzji Urzędu Skarbowego w S. wydanej po wymiarze uzupełniającym podatku, która rozstrzygnęła i ustaliła zobowiązanie w podatku od towarów i usług /VAT/ Spółki za cały /sic!/ 1994 r.
w wymiarze łącznym. Tymczasem w świetle art. 26 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - podatek ten płatny jest na zasadzie samoobliczenia i okresem obliczeniowym jest okres miesiąca, a nie roku. Za rok 1994 płatność podatku następowała w terminie do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pozostał obowiązek zapłaty, a nie do dnia 25 jak to błędnie przyjęto w decyzji z tym tylko, że to uchybienie Sąd podkreśla tylko informacyjnie.