Sprawa ze skargi na decyzję Kierownika Urzędu Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie w przedmiocie pozbawienia uprawnień kombatanckich
Tezy

Obwieszczenie Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 września 1994 r. o utracie mocy obowiązującej art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, należy wyjaśnić, dotyczy części, w jakiej nie przyznaje się uprawnień kombatantom i represjonowanym osobom spoza struktur Urzędów Bezpieczeństwa, Służby Bezpieczeństwa i Informacji Wojskowej, które nie wykonywały zadań związanych ze zwalczaniem organizacji niepodległościowych i osób działających na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.

Oznacza to, że przepis ten ma w dalszym ciągu moc obowiązującą, ale tylko w odniesieniu do osób zatrudnionych w Urzędach Bezpieczeństwa, w Służbie Bezpieczeństwa i Informacji Wojskowej. Przepis ten utracił natomiast moc obowiązującą w stosunku do osób zatrudnionych w szeroko ujętym "aparacie bezpieczeństwa publicznego" /np. służby MO zajmujące się utrzymywaniem porządku, służby SOK zajmujące się bezpieczeństwem kolejowych przewozów pasażerów i towarów/, a które nie wykonywały zadań związanych ze zwalczaniem organizacji niepodległościowych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 1997 r. sprawy ze skargi Stanisława W. na decyzję Kierownika Urzędu Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie z dnia 24 października 1995 r. (...) w przedmiocie pozbawienia uprawnień kombatanckich - skargę oddala.

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 24 października 1995 r. (...) Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie pozbawił Stanisława W. uprawnień kombatanckich.

Jako podstawę materialnoprawną decyzji podał art. 25 ust. 2 pkt 1 lit. "a" w związku z art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" oraz art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./. W uzasadnieniu, orzekający w sprawie organ podniósł, że Stanisław W. otrzymał uprawnienia kombatanckie przyznane przez ZBoWiD decyzją z dnia 28 marca 1983 r., z tytułu utrwalania władzy ludowej od 1 czerwca 1946 r. do 31 grudnia 1947 r. Z pisma Komendy Wojewódzkiej Policji w Rz. z dnia 29 sierpnia 1995 r. wynika, że Stanisław W. służył w organach MO od 1 czerwca 1946 r. do 1 czerwca 1955 r. w tym od 1 stycznia 1949 r. do 21 grudnia 1954 r. w Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w P. i Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Rz. a jako milicjant brał udział w walkach z UPA oraz reakcyjnym podziemiem. W myśl art. 25 ust. 2 pkt 1 lit. "a" w związku z art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" cyt. ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. oraz obwieszczenia Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 września 1994 r. /Dz.U. nr 99 poz. 482/, pozbawia się uprawnień kombatanckich osoby, które były zatrudnione w strukturach Urzędów Bezpieczeństwa Publicznego, a na podstawie art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy pozbawia się uprawnień kombatanckich osoby, które otrzymały je wyłącznie z tytułu utrwalania władzy ludowej. Na decyzję tę Stanisław W. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnosząc o jej uchylenie oraz uznanie, że wydana została z naruszeniem prawa przez zastosowanie odpowiedzialności zbiorowej, zawartej w ustawie o kombatantach, sprzecznej z zasadami praw człowieka zawartymi w międzynarodowej konwencji. Nadto skarżący wniósł o dopuszczenie dowodów z przesłuchania świadków i zaświadczenia KWP w Rz. z dnia 16 marca 1983 r. W dalszej części uzasadnienia skarżący podniósł, że do aparatu bezpieczeństwa przeniesiony został służbowo i w latach 1949-1954 pracował w wydziale zaopatrzeniowym w Kwatermistrzostwie WUBP w Rz. Swoje uprawnienia kombatanckie wywodzi z udziału w walkach z UPA na terenach powiatów Lesko, Przemyśl i Sanok na przełomie roku 1946-1947. W służbach aparatu bezpieczeństwa, nie prowadził śledztw, nie nadzorował więźniów ani też nie dał powodów aby stosowano wobec niego represje. Pozbawienie uprawnień kombatanckich jest dla niego krzywdzące albowiem utracił dodatek do emerytury. Wydając decyzję Urząd ds. Kombatantów nie przeprowadził wyczerpująco postępowania wyjaśniającego, automatycznie przyjął treść rutynowo wydawanych zaświadczeń o utrwalaniu władzy ludowej, bez rozpoznania co w rzeczywistości ta ogólnikowa treść zawierała.

Nadto skarżący podniósł, że obecnie cierpi na szereg chorób wydając w miesiącu ok. 2 mln. starych złotych na zakupienie leków.

Strona 1/2