Z treści par. 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych /Dz.U. nr 132 poz. 635 ze zm./ wynika, że podatek dochodowy opłacany w formie ryczałtowej miał być opłacany za okresy miesięczne od osiągniętego w poszczególnych okresach przychodu. Oznacza to, że przy tej formie opodatkowania nie występowały zaliczki na poczet należnego podatku.
oddala skargę w przedmiocie wysokości zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych.
W niniejszej sprawie spór między Krzysztofem D. a organami podatkowymi sprowadza się w istocie do kwestii, czy organy podatkowe zasadnie naliczyły skarżącemu do zapłaty wraz z odsetkami zaległość z tytułu podatku dochodowego za 1994 r., obliczonego według zasad zryczałtowanej formy opodatkowania, w sytuacji gdy sam skarżący za ten rok wpłacił podatek dochodowy obliczony według zasad ogólnych i to w kwocie wyższej niż kwota podatku zryczałtowanego, oraz czy organ I instancji ponosi "odpowiedzialność" za zastosowanie przez skarżącego wadliwej formy opodatkowania w 1994 r.
Jedną z naczelnych zasad polskiego systemu podatkowego jest zasada, że obowiązek podatkowy jest regulowany przez ustawy, a mianowicie: art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ oraz z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. W art. 9 pkt 1 cytowanej ustawy o zobowiązaniach podatkowych zostało zawarte umocowanie dla ministra finansów m.in. do zryczałtowania podatków.
Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 6 lit. "b" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zmianie wprowadzonej 1 stycznia 1994 r. ustawą z dnia 16 grudnia 1993 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania i niektórych innych ustaw /Dz.U. 1993 nr 134 poz. 646/, przychody uzyskiwane z prowadzonej działalności gospodarczej nie były łączone z przychodami z innych źródeł i pobierany był od nich podatek w formie ryczałtu, przy czym forma ryczałtu obowiązywała wówczas, gdy w roku poprzedzającym rok podatkowy kwota przychodów z tej działalności nie przekroczyła 1.200.000.000 zł /starych/. Powyższy podatek /ryczałtowy/ był pobierany bez pomniejszania przychodu o koszt jego uzyskania /art. 30 ust. 3 cytowanej ustawy/, jednakże podatnik miał prawo odliczenia od przychodów tych wydatków, które zostały określone w art. 26 ust. 1 ustawy, a więc m.in. wydatków na cele mieszkaniowe, budowlane, na składki ubezpieczeniowe itd. /art. 30 ust. 4 ustawy/.
Z mocy delegacji zawartej w art. 9 pkt 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych oraz w art. 30 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostało wydane rozporządzenie ministra finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 132 poz. 635 ze zm./, w którym w par. 1 ust. 1 i ust. 2 lit. "a" została powtórzona zasada opłacania podatku zryczałtowanego przez wymienionych podatników wykazujących się przychodem nieprzekraczającym powyższej kwoty, z wyłączeniami określonymi w przepisie par. 3, które według danych zebranych w niniejszej sprawie nie zachodzą.