1. Nakaz wykonania czynności zabezpieczających obiekt budowlany może być kierowany do inwestora właściciela lub zarządcy obiektu.
2. Stosownie do art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne /Dz.U. nr 30 poz. 163 ze zm./ dane z ewidencji gruntów i budynków służą tylko do planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych /Dział I/, statystyki państwowej i gospodarki gruntami. Oznacza to tym samym, iż dane z ewidencji gruntów i budynków nie są dowodem prawa własności lub współwłasności. Takim dowodem są dane z ksiąg wieczystych /Dział II/.
3. W przypadku katastrofy budowlanej organ nadzoru budowlanego, stosownie do art. 76 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ obowiązany jest powołać komisję w celu ustalenia przyczyn i okoliczności katastrofy oraz zakresu czynności niezbędnych do likwidacji zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia. Gdy katastrofa dotyczyła obiektu zabytkowego, w skład takiej komisji powinien wejść przedstawiciel Służby Ochrony Zabytków.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Grzegorza S. na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Rz. z dnia 30 czerwca 1999 r. (...) w przedmiocie określenia czynności zabezpieczających obiekt budowlany przed zawaleniem się pozostałej części obiektu - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Przedmiotem skargi jest decyzja (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Rz. z dnia 30.06.1999 r., (...) utrzymująca w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 26.04.1999 r., (...) nakazującą Grzegorzowi S., Adamowi S. i Barbarze S. zabezpieczyć przed zawaleniem ściany budynku komory celnej usytuowanej na działce nr 190/1 w D.
Powołaną decyzję wydał na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz art. 73 ust. 1, art. 78 ust. 1 i art. 79 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.
W uzasadnieniu tej decyzji przytoczył, że w dniu 19.04.1999 r. zawaliła się część ściany ruin zabytkowego budynku komory celnej, położonej na działce nr 190/1 w D. Organ I instancji na podstawie oględzin ustalił, że całkowitemu zawaleniu uległa ściana południowa obiektu oraz południowo wschodni narożnik budynku. Stwierdzono brak zwieńczenia ścian zewnętrznych i duży ubytek dolnej części ściany w zachodnim narożniku budynku. Ponadto stwierdzono liczne ubytki w murze, rysy pionowe, rozwarstwienia cegieł oraz odchylenie się od pionu ścian.
W wyniku dokonanych ustaleń, po zakończeniu pracy komisji powołanej w celu ustalenia przyczyn i okoliczności katastrofy budowlanej Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. nakazał współwłaścicielom przedmiotowego obiektu, zabezpieczyć przed zawaleniem ściany budynku komory celnej, poprzez podparcie tych ścian w sposób uniemożliwiający ich zawalenie się na zewnątrz obiektu. Jednocześnie nakazano wygrodzenie obiektu uniemożliwiające dostęp osób trzecich oraz umieszczenie tablic ostrzegających o stanie zagrożenia ludzi i mienia. Z uwagi na zagrożenie bezpieczeństwa ludzi i mienia decyzji nadany został rygor natychmiastowej wykonalności.
Jednocześnie zobowiązano współwłaścicieli do powierzenia kierownictwa nad wskazanymi wyżej robotami zabezpieczającymi osobie posiadającej odpowiednie uprawnienia budowlane i prowadzenie tych robót pod nadzorem Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
Odwołanie wniósł Grzegorz S. - współwłaściciel obiektu w którym podniósł, że od wielu lat występował do zainteresowanych istnieniem zabytku urzędów, informując o pogarszającym się stanie budowli i ostrzegając o grożącej katastrofie oraz że jako współwłaściciel obiektu nie ma żadnego interesu w jego istnieniu, ani też nie posada środków finansowych na jego remont.
Odnosząc się do tego, organ odwoławczy wyjaśnił, iż adresatem decyzji zgodnie z art. 79 prawa budowlanego są współwłaściciele obiektu. Sprawy związane z dalszym istnieniem obiektu oraz środków finansowych na jego remont nie należą do kompetencji organu.
W skardze wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Grzegorz S. podniósł następujące zarzuty:
- zaskarżona decyzja została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, wydano ją z pominięciem przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury.
Poza tym jest niewykonalna przez błędne określenie zobowiązanego.
W motywach skargi stwierdził, że zaskarżona decyzja jest kolejną próbą poczynioną w interesie administracji terenowej miasta Dukla zmierzającą do usunięcia zawadzającego jak widać komuś budynku tzw. "komory celnej" z XVI wieku.