Skarga Małgorzaty W. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa P-kiego w przedmiocie przydziału pomieszczenia zastępczego oraz wezwania do opuszczenia i opróżnienia lokalu i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta P., a także
Tezy

Spór co do ustalenia, czy rozwiązanie umowy o pracę przez zakład pracy nastąpiło z przyczyn zawinionych przez pracownika /art. 57 ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe - Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./, nie może być rozstrzygnięty przez organ administracji w postępowaniu o przydział lokalu osobie zajmującej mieszkanie zakładowe.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Małgorzaty W. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa P-kiego z dnia 17 marca 1992 r. w przedmiocie przydziału pomieszczenia zastępczego oraz wezwania do opuszczenia i opróżnienia lokalu i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta P., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa P-kiego kwotę osiemset pięćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.

Inne orzeczenia o symbolu:
621 Sprawy mieszkaniowe, w tym dodatki mieszkaniowe
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Poznaniu
Uzasadnienie strona 1/2

Prezydent Miasta P. decyzją z dnia 19 grudnia 1991 r., wydaną na podstawie art. 36 ust. 1 oraz art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./, przydzielił Małgorzacie W. lokal mieszkalny nr 6 w domu przy ul. N. nr 16 w P., składający się z 2 pokojów o powierzchni każdego 16,5 m2, kuchni o powierzchni 6,8 m2 i pomieszczeń przynależnych, jako zastępcze pomieszczenie mieszkalne, i wskazał jako osoby uprawnione do zamieszkiwania z najem czynią jej byłego męża Marka W. oraz ich dzieci Pawła, Piotra i Olgę. Jednocześnie wezwał Małgorzatę W. do opróżnienia lokalu nr 2 przy ul. O. nr 10 w P. wraz z osobami prawa jej reprezentującymi i przekwaterowania do lokalu nr 6 przy ul. N. nr 16 w terminie 14 dni od daty otrzymania decyzji. W uzasadnieniu decyzji wyjaśniono, że wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia 10 lipca 1989 r. została orzeczona eksmisja rodziny W. z lokalu nr 2 przy ul. O. nr 10 w P. W czasie wizji lokalnej przeprowadzonej w dniu 19 listopada 1991 r. z udziałem Małgorzaty W. ustalono, że lokal nr 6 przy ul. N. nr 16 w P jest lokalem dwupokojowym o łącznej powierzchni mieszkalnej 33 m2. Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Mieszkaniowej nie wniosło zastrzeżeń co do zadysponowania tym lokalem na rzecz Małgorzaty W. i dlatego orzeczono jak w sentencji, podkreślając przy tym, że rodzinie Małgorzaty W. przysługuje od 5 m do 7 m powierzchni mieszkalnej na osobę.

Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa P-kiego decyzją z dnia 17 marca 1992 r., wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie z par. 4 ust. 1 pkt 3 lit. b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 lipca 1988 r. w sprawie zasad i trybu zaspokajania potrzeb mieszkaniowych /Dz.U. nr 27 poz. 187/ zastępcze pomieszczenie mieszkalne może być przydzielone osobom przekwaterowanym z zajmowanego bez tytułu prawnego lokalu na podstawie orzeczenia sądowego, jeżeli nie przysługuje im prawo do lokalu zamiennego na podstawie art. 57 ust. 3 prawa lokalowego. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że Małgorzacie W. przysługuje jedynie prawo do otrzymania pomieszczenia zastępczego. Zgodnie z wyżej cytowanym przepisem lokal zamienny może otrzymać były pracownik w wypadku rozwiązania stosunku pracy przez zakład pracy z przyczyn nie zawinionych przez pracownika. Małgorzacie W. wypowiedziano umowę o pracę, podając jako przyczynę niewywiązywanie się z obowiązków służbowych, i dlatego brak jest podstaw do przydzielenia jej lokalu zamiennego.

Małgorzata W. w skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji z dnia 19 grudnia 1991 r. i z dnia 17 marca 1992 r. i o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w wysokości 800 000 zł. Skarżąca podniosła, że decyzja ewidentnie narusza art. 57 ust. 3 pkt 1 lit. a prawa lokalowego, gdyż Spółdzielnia Mieszkaniowa "G." rozwiązała z nią umowę o pracę za wypowiedzeniem. Tryb rozwiązania umowy o pracę wywołuje w postępowaniu wykonawczym /po orzeczeniu eksmisji/ skutek w postaci obowiązku przydzielenia jej lokalu zamiennego, o którym mowa w art. 6 prawa lokalowego, a nie pomieszczenia zastępczego. Skarżąca wniosła do sądu pracy pozew o ustalenie, że wypowiedzenie, które otrzymała od swego pracodawcy dnia 22 września 1988 r., było wypowiedzeniem, o którym mowa w art. 32 i nast. Kp. Sąd powództwo to uwzględnił i wydał wyrok odpowiadający w swej treści żądaniu zawartemu w pozwie. Problem mieszkania przewijał się także w sprawie o eksmisję. Zarówno Sąd Rejonowy, jak i Sąd Wojewódzki w P. wyraźnie wypowiedziały się, że skarżąca będzie miała uprawnienia do lokalu zamiennego. Organy administracji obu instancji, bez zapoznania się z aktami spraw cywilnych i bez rozważenia treści przepisu art. 57 ust. 3 pkt 1 lit. a prawa lokalowego, wydały zaskarżone decyzje. Ponadto skarżąca podniosła, że jej małżeństwo z Markiem W. zostało prawomocnie rozwiązane i w wyroku rozwodowym orzeczono eksmisję byłego męża z mieszkania nr 2 przy ul. O. nr 10. Faktu tego też nie wzięto pod uwagę, chociaż orzeczona eksmisja w wyroku rozwodowym uzasadniała przydzielenie byłemu mężowi skarżącej pomieszczenia zastępczego.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
621 Sprawy mieszkaniowe, w tym dodatki mieszkaniowe
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Poznaniu