Wzniesienie bez pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego na działce, oddanej osobie fizycznej w użytkowanie wieczyste z przeznaczeniem pod budowę domu jednorodzinnego, nie uzasadnia przejęcia tej nieruchomości wraz z budynkiem na własność Państwa bez odszkodowania na podstawie art. 37 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, jeżeli terenowy organ administracji państwowej nie wykazał, że zachodzą w sprawie inne ważne przyczyny poza wymienionymi w art. 37 ust. 1 tej ustawy, a udzielenia pozwolenia na budowę domu odmówił do czasu uzbrojenia terenu w instalacje podstawowe.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Bogumiły P. na decyzję Wojewody Szczecińskiego z dnia 30 września 1981 r. nr AUN-III-16/571/34/81 w przedmiocie przejęcia na własność Państwa działki budowlanej oraz ze znajdującym się na niej budynkiem mieszkalnym i na podstawie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Gminy R. z dnia 7 lipca 1981 r., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody Szczecińskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Aktem notarialnym z dnia 24 września 1974 r. Czesław i Bogumiła małżonkowie P. nabyli do Skarbu Państwa działkę budowlaną nr 140 o powierzchni 791 m2, położoną w P. przy ulicy E. O., z przeznaczeniem pod budowę domu jednorodzinnego. Decyzją z dnia 22 kwietnia 1974 r. Naczelnik Gminy w R. pozwolił małżonkom P. na wybudowanie garażu, a następnie decyzją z dnia 25 sierpnia 1977 r. odmówił zgody na rozpoczęcie budowy domu jednorodzinnego do czasu uzbrojenia terenu w podstawowe instalacje osiedlowe.
Czesław P., który zgromadził wcześniej materiał budowlany, mimo braku pozwolenia przystąpił do budowy domu jednorodzinnego, bez przeszkód ze strony terenowego organu administracji państwowej budowę ukończył, że własnym zakresie wykonał instalację kanalizacyjną w postaci szamba, do którego podłączył odprowadzenie ścieków ze swego budynku, i wraz z rodziną w domu swym zamieszkał.
Decyzją z dnia 7 lipca 1981 r. Naczelnik Gminy R. postanowił, na podstawie art. 37 ust. 2 prawa budowlanego, przejąć na własność Państw wzniesiony przez Czesława P. budynek mieszkalny wraz z działką budowlaną o powierzchni 791 m2 bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń. W uzasadnieniu decyzji stwierdza on, że Czesław P. postawił budynek mieszkalny bez wymaganego prawem pozwolenia i bez zatwierdzonego projektu budowy. Nagminnie występująca samowola budowlana i lekceważenie stanowiska "Urzędu" uzasadniają wydanie decyzji o przejęciu całej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa bez odszkodowania.
Złożone od tej decyzji przez Czesława P. odwołanie nie zostało uwzględnione. Wojewoda Szczeciński wyraził pogląd, że samowola budowlana jest szczególnie społecznie szkodliwa i świadczy o lekceważącym stosunku do obowiązujących przepisów. Brak uzbrojenia terenu w urządzenia infrastruktury technicznej, a szczególnie systemu odprowadzenia i neutralizacji ścieków, powoduje konieczność ograniczenia procesów inwestycyjnych na terenie P. do szczególnie uzasadnionych przypadków i dlatego wszelkiego rodzaju samowolna działalność w tym zakresie jest szkodliwa społecznie, ponieważ powoduje pogorszenie i tak już bardzo trudnej sytuacji sanitarno-epidemiologicznej tego terenu.
W skardze na powyższą decyzję Czesław P. podał, że zmuszony był do rozpoczęcia budowy, ponieważ zgromadzony wcześniej materiał budowlany ulegał niszczeniu i był rozkradany. Bezskutecznie oczekiwał na uzbrojenie terenu przez kilka lat, a następnie wybudował własnym kosztem szambo, które, jego zdaniem, nie powoduje pogorszenia sytuacji sanitarnej terenu. działkę nabył z przeznaczeniem pod zabudowę domem jednorodzinnym i zna przypadki udzielania zezwoleń na budowę, mimo nie uzbrojenia terenu budowlanego. Ponadto skarżący twierdził, że w trakcie budowy terenowy organ administracji państwowej nie wydawał nakazu wstrzymania budowy, wobec czego fakt ten potraktował jako milczącą zgodę na wzniesienie domu jednorodzinnego. W konkluzji skargi Czesław P. domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji jako sprzecznej z prawem.