Przepisy ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 6 poz. 35/ nie wyłączają możliwości prowadzenia usług w zakresie szkolenia kandydatów na kierowców przez osoby fizyczne na podstawie zgłoszenia do ewidencji w trybie ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Zygmunta P. na decyzje Dyrektora Wydziału Przemysłu, Handlu i Usług Urzędu Wojewódzkiego w L. z dnia 15 marca 1989 r. w przedmiocie odmowy wpisu do ewidencji działalności gospodarczej i na podstawie art. 107 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ja decyzje Naczelnika Miasta i Gminy w G. z dnia 10 lutego 1989 r. a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasadził od Dyrektora Wydziału Przemysłu, Handlu i Usług Urzędu Wojewódzkiego w L. kwotę złotych pięć tysięcy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Dyrektor Wydziału Przemysłu, Handlu i Usług Urzędu Wojewódzkiego w L. decyzją z dnia 15 marca 1989 r. nr PHU V.3-7657/6/89 utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w G. z dnia 10 lutego 1989 r., którą na podstawie art. 17 pkt 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324/, art. 79 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 6 poz. 35/ i par. 14 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Spraw Wewnętrznych z dnia 13 października 1983 r. w sprawie kierowców pojazdów silnikowych /Dz.U. nr 59 poz. 269 ze zm./ odmówiono Zygmuntowi P. wpisania do ewidencji zgłoszonej przez niego działalności gospodarczej, polegającej na prowadzeniu szkolenia kandydatów na kierowców pojazdów silnikowych. W uzasadnieniu decyzji podano, że przepisy ustawy o działalności gospodarczej nie dotyczą działalności gospodarczej zgłoszonej przez Zygmunta P. Upoważnienie do wydania zezwolenia na prowadzenie szkolenia kandydatów na kierowców ma jedynie wojewoda, przy czym zezwolenie to może być udzielone jedynie organizacjom społecznym lub instytucjom państwowym mającym uprawnienia do prowadzenia szkolenia kierowców.
Zygmunt P. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzje Dyrektora Wydziału Przemysłu, Handlu i Usług Urzędu Wojewódzkiego w L. z dnia 15 marca 1989 r. z wnioskiem o jej uchylenie. Skarżący podniósł, że brak przepisów, które by wyłączały działalność polegająca na prowadzeniu nauki jazdy dla kandydatów na kierowców spod działania ustawy o działalności gospodarczej.
Organ odwoławczy w w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, stwierdzając, że w obecnym stanie prawnym nie ma możliwości wpisu do ewidencji działalności gospodarczej zgłaszanej przez skarżącego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Należy podzielić pogląd skarżącego, że żaden przepis prawny nie stanowi, iż działalność gospodarcza, polegająca na prowadzeniu szkolenia dla kandydatów na kierowców pojazdów silnikowych, jest wyłączona spod działania przepisów ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324/. Wprawdzie art. 17 pkt 1 tej ustawy daje podstawę organowi administracji do wydania decyzji o odmowie wpisu do ewidencji, gdy zgłoszenie dotyczy działalności gospodarczej, do której nie stosuje się przepisów ustawy, ale przepisu tego nie można interpretować w oderwaniu do przepisów art. 1 i 2 ust. 1 i 2 tej ustawy. W świetle tych przepisów jedynie działalność nie wymieniona w art. 2 nie podlegałaby rejestracji. Działalność, która zamierza prowadzić skarżący w celach zarobkowych i na własny rachunek, jest działalnością usługową w rozumieniu omawianej ustawy. Odmienne uregulowanie musiałoby wynikać z wyraźnego przepisu aktu ustawodawczego.
Aktem takim nie jest rozporządzenie Ministrów Komunikacji i Spraw Wewnętrznych z dnia 13 października 1983 r. w sprawie kierowców pojazdów silnikowych /Dz.U. nr 59 poz. 269 ze zm./. Ten akt prawny został wydany na podstawie art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 6 poz. 35/, której przepisy nie wyłączają możliwości prowadzenia szkolenia kandydatów na kierowców przez osoby fizyczne.
Z tych względów na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa orzeczono jak w sentencji.
O kosztach postanowiono zgodnie z art. 208 Kpa.