1. Z art. 196 par. 2 pkt 11 Kpa wynika dopuszczalność badania przez Naczelny Sąd Administracyjny decyzji ustalającej wymiar opłaty elektryfikacyjnej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli /Dz.U. 1954 nr 32 poz. 135/, jest to bowiem "inne świadczenie pieniężne", do którego mają zastosowanie przepisy o podatkach.
2. Okoliczność, że właściciel budynku wykonał na własny koszt urządzenia elektryfikacyjne wewnątrz budynku, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia organu administracji w przedmiocie wymiaru należnej opłaty elektryfikacyjnej, jeżeli urządzenia te zostały podłączone do sieci energetycznej w wyniku realizacji powyższej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Zdzisława J. na decyzję Wojewody Kaliskiego z dnia 29 kwietnia 1981 r. nr FN.IV.-1/3252/23/81 w przedmiocie wymiaru opłaty elektryfikacyjnej.
Naczelny gminy P., decyzją z dnia 14 listopada 1980 r. nr 19/80, zawiadomił Zdzisława J., że całkowita opłata elektryfikacyjna ustalona została dla niego w wysokości 5.668 zł i płatna jest w ciągu 5 lat. Przy ustalaniu wysokości opłaty elektryfikacyjnej za podstawę przyjęto pobierane przez Zdzisława J. wynagrodzenie za pracę w wysokości 103.710 rocznie. W 1980 r. przypada do zapłaty część tej kwoty wynosząca 1.890 zł, która płatna jest do 15 grudnia 1980 r. Podstawę zaś wymiaru opłaty stanowi ustawa z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli /Dz.U. 1954 nr 32 poz. 135/ oraz uchwała nr 480 Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1959 r. w sprawie opłat elektryfikacyjnych pobieranych przy powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli /M.P. nr 103 poz. 554 ze zm./.
Wojewoda Kaliski, po rozpatrzeniu odwołania Zdzisława J. od wymienionej decyzji, pismem z dnia 29 kwietnia 1981 r. nr Fn.IN.-1/3252/23/81 zawiadomił go, że nie znalazł podstaw do jej uchylenia lub zmiany, podając w uzasadnieniu, że Zdzisław J. na własny koszt założył wewnętrzne urządzenie odbiorcze w posiadanym budynku mieszkalnym i podłączył je do linii niskiego napięcia zbudowanej w ramach powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli. Stanowisko to podstawę do obciążenia go wymiarem opłaty elektryfikacyjnej w wysokości 5.668 zł zgodnie z postanowieniami zawartymi w par. 2 ust. 5 cytowanej uchwały Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1959 r. Przy obliczeniu wysokości opłaty przyjęto stawki określone w tabeli nr 1a, które są niższe od normalnych. Zainstalowanie w budynku urządzeń elektrycznych na własny koszt nie daje podstaw do zaniechania wymiaru wymienionej opłaty. Jest ona związana między innymi z obowiązkiem pokrycia części kosztów, jakie poniosło Państwo w związku z budowę stacji transformatorowej i linii niskiego napięcia, bez których to urządzeń podłączenie budynku do sieci byłoby niemożliwe. Odwołującemu się przysługuje uprawnienie do wystąpienia o odroczenie płatności opłaty poza zakres czteroletni lub o umorzenie obowiązku zapłaty na podstawie art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111/, jeżeli natrafi on na poważne trudności w zapłacie poszczególnych rat tej opłaty.
Pismem z dnia 16 lipca 1981 r. nr Fn.V.-3361/15/81 wojewoda Kaliski zawiadomił Zdzisława J., że po rozpatrzeniu jego zażalenia na postanowienie z dnia 4 czerwca 1981 r. nr Fn.IV.-3362/107/81, wydane z upoważnienia Prezydenta Miasta O.W. przez kierownika działu Egzekucyjnego Urzędu Miasta O.W. nie znalazł podstaw do uchylenia postanowienia i zawieszenia postępowania egzekucyjnego. Egzekucja została przeprowadzona przez Naczelnika Gminy P. na podstawie tytułu wykonawczego nr BW 44/4/81. Czynności egzekucyjne były poprzedzone upomnieniem zgodnie z art. 14 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. nr 24 poz. 151 ze zm./. Zasadność dokonanego wymiaru była już zbadana w decyzji z dnia 29 kwietnia 1981 r. Wniesione odwołanie od decyzji organu podatkowego nie wstrzymuje jej wykonania.