stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji i decyzji organu I instancji w przedmiocie wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej.
Tezy

1. Art. 19 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ nie przewiduje możliwości wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej z urzędu wpisu dotyczącego działalności, co do której w późniejszym okresie wprowadzony został wymóg uzyskania koncesji.

2. Przypadek wprowadzenia koncesji po wpisaniu działalności gospodarczej do rejestru normuje art. 3 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zmianie ustawy o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 107 poz. 460/, według którego podmioty gospodarcze, prowadzące w dniu wejścia w życie ustawy działalność, na której prowadzenie nie była dotąd wymagana koncesja, wystąpią z wnioskiem o jej udzielenie i do czasu wydania decyzji rozstrzygającej o koncesji zachowują uprawnienie dotychczasowe do prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie wpisu do ewidencji.

Sentencja

stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji i decyzji organu I instancji w przedmiocie wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 12 listopada 1991 r. Wójt Gminy D. wykreślił z ewidencji działalności gospodarczej, dokonany 23 stycznia 1991 r., wpis, dotyczący prowadzenia przez Wiktora D. działalności gospodarczej w zakresie wydobywania żwiru w D., ze skutkiem na dzień 26 października 1991 r.

Złożone przez Wiktora D. odwołanie nie zostało uwzględnione i decyzją z dnia 31 stycznia 1991 r. Wojewoda P. utrzymał w mocy decyzję wójta, prezentując następujący pogląd prawny.

Ustawa z dnia 9 marca 1991 r. o zmianie prawa górniczego /Dz.U. nr 31 poz. 128/ objęła swą regulacją także kopaliny nie podlegające prawu górniczemu i w art. 12b ust. 3 stanowi, że koncesje na wydobywanie kopalin nie podlegających prawu górniczemu wydaje właściwy wojewoda po uzgodnieniu z organami samorządu terytorialnego.

Wobec powyższego, zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./, wpis do ewidencji działalności gospodarczej, polegającej na wydobywaniu kopalin w postaci żwiru, podlegał wykreśleniu w drodze administracyjnej, co zostało zaskarżoną decyzją orzeczone. Brak jest podstawy prawnej do przyjęcia, że podmioty gospodarcze mogą kontynuować wydobywanie kruszywa do czasu uzyskania koncesji. Wniosek o wydanie koncesji, po uzupełnieniu dokumentacji, zostanie rozstrzygnięty w późniejszym terminie.

Powyższą decyzję zaskarżył Wiktor D. do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargą, w której zarzucając naruszenie art. 19 ustawy o działalności gospodarczej oraz art. 12b ust. 3 prawa górniczego i art. 107 par. 1 Kpa, wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji obu organów względnie o uchylenie tych decyzji jako sprzecznych z prawem.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda P. nie znajduje podstaw do zmiany swego stanowiska i wnosi o oddalenie skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Słusznie zarzuca skarżący, że decyzja organu I instancji - wójta Gminy D. wydana została z rażącym naruszeniem art. 19 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej, którego przepisy nie przewidują możliwości wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej z urzędu wpisu dotyczącego działalności, co do której w późniejszym okresie wprowadzony został wymóg uzyskania koncesji. W szczególności powołany w zaskarżonej decyzji art. 19 ust. 3 ustawy dotyczy tylko podmiotów wymienionych w ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2, przy czym bezspornym winno być, że żadna z tych przesłanek nie wystąpiła w niniejszej sprawie. W odpowiedzi na skargę Wojewoda P. powołuje pomocniczo art. 10 ustawy, według którego zgłoszenia do ewidencji nie podlega podjęcie działalności gospodarczej, wymagającej uzyskania koncesji. Przepis ten dotyczy stanu z daty zgłoszenia podjęcia działalności gospodarczej, natomiast przypadek wprowadzenia koncesji po wpisaniu działalności gospodarczej do rejestru normuje art. 3 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zmianie ustawy o działalności gospodarczej, według, którego podmioty gospodarcze, prowadzące w dniu wejścia w życie ustawy działalność, na której prowadzenie nie była dotąd wymagana koncesja, wystąpią z wnioskiem o jej udzielenie i do czasu wydania decyzji rozstrzygającej o koncesji zachowują uprawnienie dotychczasowe do prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie wpisu do ewidencji.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że skarżący złożył stosowny wniosek, dotychczas przez organ koncesyjny nie rozpatrzony, a zatem wykreślenie prowadzonej przez niego działalności z ewidencji rażąco narusza uprawnienia skarżącego zagwarantowane powołanym przepisem ustawy. Powołany przez organ I instancji art. 19 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej nie został znowelizowany ustawą z 16 października 1991 r. o zmianie ustawy o działalności gospodarczej, ani art. 4 ustawy z dnia 9 marca 1991 r. o zmianie prawa górniczego.

Poza omówionymi wyżej naruszeniami prawa materialnego, zaskarżona decyzja podjęta została z naruszeniem art. 8, art. 9 i art. 107 par. 3 Kpa, bowiem Wojewoda P. nie ustosunkował się do zarzutów podniesionych w odwołaniu, nie pouczył skarżącego o treści art. 3 ustawy z dnia16 października 1991 r. o zmianie ustawy o działalności gospodarczej, ani nie wziął pod uwagę bezspornego faktu złożenia przez skarżącego wniosku o wydanie koncesji na wydobywanie kruszywa naturalnego.

Oceniając stwierdzone naruszenie prawa jako rażące, Naczelny Sąd Administracyjny na zasadzie art. 207 par. 3 Kpa w zw. z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa orzekł jak w sentencji.

Postanowienie o kosztach znajduje uzasadnienie w treści art. 208 Kpa.

Strona 1/1