Skarga Tadeusza M. na decyzję Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w Zielonej Górze w przedmiocie przydziału zastępczego pomieszczenia mieszkaniowego i na podstawie art. 207 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta i Gminy w W., a także
Tezy

Przydzielenie zastępczego pomieszczenia mieszkalnego, nie zapewniającego co najmniej 5 m2 powierzchni mieszkalnej na jedną osobę, jest niedopuszczalne nawet wtedy, gdy wyrazi na to zgodę osoba, na której rzecz pomieszczenie zastępcze ma być przydzielone, i stanowi rażące naruszenie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Tadeusza M. na decyzję Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z dnia 8 stycznia 1988 r. w przedmiocie przydziału zastępczego pomieszczenia mieszkaniowego i na podstawie art. 207 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta i Gminy w W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w Zielonej Górze kwotę dwa tysiące złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Inne orzeczenia o symbolu:
621 Sprawy mieszkaniowe, w tym dodatki mieszkaniowe
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Nieruchomości
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Poznaniu
Uzasadnienie strona 1/2

Dyrektor Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w Zielonej Górze decyzją nr GKM-0-8174/118/87 z dnia 8 stycznia 1988 r., po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez Tadeusza M., utrzymał w mocy decyzję Kierownika Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Miasta i Gminy w W. z dnia 25 listopada 1987 r. o przydzieleniu Jolancie W. jako pomieszczenia zastępczego lokalu nr 1 w domu nr 4 przy ul. R.K. w W. Jako podstawę prawną decyzji organ odwoławczy podał art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ oraz art. 138 par. 1 Kpa.

W uzasadnieniach powyższych decyzji wskazano, że Jolanta W. jest umieszczona na liście przydziału mieszkań ma 1987 r. Jej obecne warunki mieszkaniowe są bardzo trudne, gdyż na 30 m2 powierzchni mieszkalnej zamieszkuje 10 osób, w tym dwie uprawnione do korzystania z dodatkowej powierzchni mieszkalnej ze względu na stan zdrowia. Przydzielenie Jolancie W. pomieszczenia zastępczego, stanowiącego lokal nr 1 w budynku nr 4 przy ul. R.K. w W., składającego się z jednego pokoju i kuchni oraz pomieszczeń przynależnych o powierzchni użytkowej 29,15 m2 i powierzchni mieszkalnej 17,92 m2, nastąpiło na czas określony, to jest do czasu otrzymania przez nią mieszkania z budownictwa spółdzielczego. Do zajmowania tego lokalu uprawnieni są łącznie z najemcą jej mąż Eligiusz oraz dwoje dzieci: Ilona i Eligiusz. Jolanta W. złożyła pisemne oświadczenie, wyrażające zgodę na przydział tego lokalu, mimo że dla 4-osobowej rodziny pomieszczenie zastępcze powinno wynosić 20 m2 powierzchni mieszkalnej. Ponadto zgodziła się na przeprowadzenie z własnych środków finansowych oraz we własnym zakresie remontu tego mieszkania.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję właściciel budynku - Tadeusz M. wniósł o jej uchylenie wraz z decyzją organu I instancji, zarzucając organom naruszenie art. 7 ust. 1 pkt 2 prawa lokalowego.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumenty przytoczone w zaskarżonych decyzjach.

Na rozprawie w dniu 25 sierpnia 1988 r. Jolanta W. oświadczyła, że przydzielonego jej mieszkania nie chce ze względu na powiększenie się rodziny.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga wniesiona przez Tadeusza M. okazała się uzasadniona.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ zastępcze pomieszczenie mieszkalne powinno nadawać się do zamieszkania ze względu na stan techniczny oraz mieć dostęp do źródła zaopatrzenia w wodę i do ustępu, chociażby urządzenia te znajdowały się poza budynkiem, zapewniać co najmniej 5 m2 powierzchni mieszkalnej na jedną osobę, znajdować się w tej samej miejscowości lub pobliskiej, jeżeli zamieszkanie w tej miejscowości nie pogorszy nadmiernie warunków życia osób przekwaterowanych.

Odstąpienie od powyższych zasad za zgodą przekwaterowanego dotyczy wyłącznie art. 7 ust. 1 pkt 3, co wyraźnie wynika z art. 7 ust. 2 prawa lokalowego. Wynika z tego, że przydzielenia zastępczego pomieszczenia mieszkalnego, nie zapewniającego co najmniej 20 m2 powierzchni mieszkalnej na jedną osobę, jest niedopuszczalne nawet wtedy, gdy wyrazi na to zgodę osoba, na której rzecz pomieszczenie zastępcze ma być przydzielone, i stanowi rażące naruszenie prawa materialnego w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
621 Sprawy mieszkaniowe, w tym dodatki mieszkaniowe
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Nieruchomości
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Poznaniu