skargę Henryka K. na decyzję Wojewody Szczecińskiego w przedmiocie oddania małżonkom M. działki budowlanej w użytkowanie wieczyste.
Tezy

Artykuł 14 ust. 3 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ ma na celu zapobieganie kumulowaniu w ręku jednej osoby prawa własności dwóch lub więcej domów jednorodzinnych lub działek budowlanych przeznaczonych pod budowę takich domów, nie może zatem być interpretowany w ten sposób, że niedopuszczalność nabycia obejmuje wszelkie działki budowlane niezależnie od rodzaju projektowanej na nich zabudowy. Uzyskanie na podstawie tego przepisu działki budowlanej pod budowę budynku użytkowego nie stanowi więc przeszkody w późniejszym nabyciu od Skarbu Państwa na tej samej podstawie drugiej działki, przeznaczonej pod budowę domu mieszkalnego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Henryka K. na decyzję Wojewody Szczecińskiego z dnia 16 lutego 1982 r. nr GT.4-8224/12/82 w przedmiocie oddania małżonkom M. działki budowlanej w użytkowanie wieczyste.

Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Poznaniu
Uzasadnienie strona 1/2

Nieruchomość miejska o powierzchni 490 m2, położona w G. przy ulicy M.K. nr 70, stanowi własność Skarbu Państwa i przeznaczona została pod zabudowę indywidualną. Wniosek o jej nabycie w wieczyste użytkowanie złożyło 9 kandydatów, między innymi Henryk K. i Maria M. Decyzją z dnia 6 stycznia 1981 r. Naczelnik Miasta i Gminy w G. oddał tę działkę w wieczyste użytkowanie Marii i Jerzemu małżonkom M. i odmówił uwzględnienia wniosków pozostałych kandydatów.

Od decyzji tej odwołał się Henryk K., który zarzucił, że małżonkowie M. nabyli już od skarbu Państwa nieruchomość w centrum miasta i na nieruchomości tej wybudowali pawilon handlowy. Jednocześnie w budynku pawilonowym urządzili sobie mieszkanie składające się z 2 pokoi, kuchni i łazienki, a zatem przyznanie im prawa nabycia drugiej nieruchomości pod budowę domu mieszkalnego jest nieuzasadnione. Skarżący twierdził, że przed 3 laty założył rodzinę, wraz z żoną i dzieckiem mieszka na poddaszu w izbie o powierzchni 12 m2 bez kuchni i łazienki, wobec czego jemu należało oddać sporną działkę w wieczyste użytkowanie, aby mógł pobudować dom mieszkalny dla swojej rodziny mieszkającej w warunkach antysanitarnych.

Wojewoda Szczeciński nie uwzględnił złożonego odwołania, przyznał jednak, że rodzina M. nabyła przy głównej ulicy miasta działkę pod budowę warsztatu rzemieślniczego, lecz okoliczność ta nie pozbawia jej prawa do nabycia działki pod budowę domu jednorodzinnego. za przyznaniem działki małżonkom M. przemawia - zdaniem Wojewody - okoliczność, że zgromadzili już materiał budowlany i wzniosą dom w krótkim czasie.

W skardze na powyższą decyzję Henryk K. powtórzył zarzuty i argumenty przytoczone w odwołaniu od decyzji Naczelnika Miasta i Gminy w G. i nadal twierdził, że przyznanie po raz drugi działki budowlanej na rzecz małżonków M. oraz całkowite pominięcie jego warunków mieszkaniowych jest niezgodne także z zasadami współżycia społecznego.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Szczeciński przyznaje, że skarżący założył rodzinę i ma podobne, jak małżonkowie M., uprawnienie do nabycia działki budowlanej, przy czym stwierdził, że do zbycia przeznaczone zostały dalsze działki budowlane i nie ma przeszkód, aby przydzielić skarżącemu pod budowę domu jednorodzinnego inną odpowiednią działkę budowlaną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 196 par. 1 Kpa decyzja administracyjna może być zaskarżona do sądu tylko z powodu jej niezgodności z prawem. Skarżący niezgodność tę upatrywał w przyznaniu małżonkom M. na podstawie ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ drugiej działki budowlanej. Faktem jest, że Jerzy M. nabył w 1968 r. od Skarbu Państwa działkę pod budowę pawilonu usługowego w G., a następnie - po zawarciu związku małżeńskiego - wykorzystał część warsztatową lokalu usługowego na cele mieszkalne.

Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 3 cytowanej ustawy osoba fizyczna może na jej podstawie nabyć tylko jeden dom jednorodzinny lub uzyskać teren pod budowę jednego takiego domu, przy czym dom lub teren nie mogą być zbyte przed upływem 5 lat.

Strona 1/2
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Poznaniu