O zagrożeniu egzystencji podatnika uzasadniającej zastosowanie zaniechania poboru wymierzonego podatku od nieruchomości można byłoby mówić jedynie wtedy, gdyby wnioskodawca znalazł się w sytuacji uprawniającej go do przyznania świadczeń z pomocy społecznej, co w niniejszej sprawie nie ma miejsca.
oddala skargę.
W dniu 3.3.1994 r. J.A. zwrócił się o zwolnienie go z podatku od budynku gospodarczego o powierzchni 10 m2. Swój wniosek uzasadnia tym, iż budynek jest pomieszczeniem nowym, estetycznie wykonanym, zgodnie z projektem architektonicznym. W pomieszczeniu tym przechowuje narzędzia ogrodnicze i drewno na podpałkę. Informuje jednocześnie, iż w przypadku nieuwzględnienia jego prośby przystąpi do wyburzenia budynku.
W decyzji z 11.3.1994 r. wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta K. na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ oraz par. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 1989 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1990 nr 1 poz. 4 ze zm./ odmówiono J.A. zaniechania poboru podatku od nieruchomości za 1994 r. wymierzonego od budynku gospodarczego w wysokości 120.000 zł. W uzasadnieniu decyzji wyjaśnia się, iż budynki gospodarcze podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na mocy art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./. Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 ustawy - podstawę opodatkowania budynku stanowi jego powierzchnia użytkowa wyrażona w m2. Stawki podatku za 1 m2 ustalają rady miast. Uchwała nr 290 Rady Miejskiej K. z 19.1.1994 r. ustaliła, iż stawka podatku od budynków gospodarczych, tzw. pozostałych będzie wynosiła 12.000 zł na 1 m2. Stawka ta została przyjęta do opodatkowania budynku gospodarczego podatnika.
Następnie w uzasadnieniu decyzji podnosi się, iż w gospodarstwie domowym podatnika nie wystąpiły okoliczności o charakterze wydarzeń losowych, które zagroziłyby egzystencji jego rodziny. Wynika to bowiem zarówno z podania, jak i z protokołu o stanie majątkowym podatnika z 9.3.1994 r. Zdaniem organu podatkowego sam wiek podatnika oraz fakt utrzymywania rodziny z emerytury i renty żony podatnika, nie może stanowić uzasadnienia do zaniechania poboru podatku. Sytuacja taka nie jest odosobniona. Dotyczy szerokiego kręgu osób - podatników tego podatku. Przytoczona natomiast ustawa o podatkach i opłatach lokalnych oraz uchwała Rady Miejskiej w K. nie wprowadzają z tego tytułu żadnych ulg podatkowych. Rodzina podatnika składa się z dwóch osób - podatnika i jego żony. Źródło utrzymania rodziny stanowi emerytura podatnika w wysokości 4.700.000 zł i renta żony 2.600.000 zł. W świetle tych ustaleń Prezydent Miasta K. uważa, że zapłacenie przez podatnika podatku od nieruchomości od budynku gospodarczego wynoszącego na cały rok 120.000 zł, przy rozłożonej spłacie na cztery kwartalne raty, nie powinno nastręczać podatnikowi trudności, ani zagrozić egzystencji jego rodziny.
We wniesionym odwołaniu J.A. podnosi, iż nie zgadza się z uzasadnieniem decyzji. Jego zdaniem wysokość emerytury jest wynikiem jego zasług i nie może być uzasadnieniem ani decyzji, ani uchwały Rady Miejskiej ustalającej stawki podatku od budynków gospodarczych. Wysokość stawki za budynki gospodarcze jest zbyt wysoka w stosunku do stawek za budynki mieszkalne. Ponadto podnosi i to, że jest zmuszony pomagać pełnoletnim dzieciom. Jego zdaniem, opodatkowanie obywateli ponoszących żołnierski trud w walce o niepodległość i którzy zbudowali nieruchomość jest nieporozumieniem. Proponuje, by opodatkować tych, co nie ponieśli trudu żołnierskiego, a ponadto są dotowani.