Pojęcie "wartość świadczeń najemcy" w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23/ nie jest równoznaczne z czynszem w rozumieniu art. 699 Kc lecz obejmuje także ponoszone przez najemcę podatki i inne ciężary związane z własnością lub posiadaniem przedmiotu najmu.
oddala skargę.
W dniu 19.2.1993 r. została zgłoszona do opodatkowania umowa najmu garażu zawarta 2.1.1993 r. pomiędzy wynajmującym Przedsiębiorstwem Zaopatrzenia a najemcą K.A.
Strony ustaliły miesięczny czynsz oraz inne opłaty w kwocie 130.600 zł.
Urząd Skarbowy na podstawie przepisów ustawy o opłacie skarbowej /Dz.U. 1989 nr 4 poz. 23 ze zm./ oraz rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. 1992 nr 53 poz. 253/ wymierzył K.A. opłatę skarbową w kwocie 78.000 zł oraz 2.000 zł odsetek za zwłokę.
K.A. w odwołaniu domagała się zmiany decyzji organu I instancji uznając, że miesięczny czynsz najmu wynosi 110 000 zł a kwota 20.600 zł stanowi podatek od nieruchomości płacony przez Przedsiębiorstwo a następnie zwracany przez najemcę. Ponadto podatniczka podniosła, że umowę podpisaną w dniu 18.2.1993 r. zgłosiła następnego dnia tj. 19.2., a więc są nienależne.
Izba Skarbowa rozpatrując odwołanie uznała zarzut nienależnego pobrania odsetek za zwłokę za słuszny i w tej części uchyliła decyzję organu I instancji. Zdaniem Izby Skarbowej, skoro umowę podpisano 18.2.1993 r. to przyjąć należy, iż z tą chwilą dokonano czynności cywilnoprawnej.
Drugi zaś z podniesionych zarzutów Izba Skarbowa uznała za nietrafny. Podstawą wymiaru opłaty skarbowej od umowy najmu jest wartość świadczeń najemcy ponoszonych na rzecz wynajmującego za czas, na jaki umowa została zawarta, nie dłużej jednak niż za okres pięciu lat.
Użycie pojęcia "świadczeń", których wartość stanowi element ustalenia podstawy wymiaru opłaty skarbowej przy umowie najmu i dzierżawy wskazuje, że nie chodzi jedynie o wartość czynszu stanowiącego świadczenie wzajemne najemcy za samo używanie rzeczy najętej, lecz również o inne świadczenie, pozostające w ścisłym związku z najmem.
Podatek od nieruchomości jest świadczeniem do uiszczenia którego z mocy prawa zobowiązany jest wynajmujący, najemca zaś nie ma żadnego wpływu na zaistnienie tych należności oraz na ich wysokość. Jest to więc "świadczenie" ponoszone na rzecz wynajmującego.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego K.A. wniosła o uchylenie decyzji Izby Skarbowej zarzucając naruszenie art. 10 ustawy o opłacie skarbowej przez błędną jego wykładnię.
W uzasadnieniu skargi podniosła, iż Izba Skarbowa dokonała nadinterpretacji znaczenia wyrazu "świadczenie", co w konsekwencji doprowadziło do wydania negatywnej decyzji. Zdaniem skarżącej, podatku od nieruchomości nie można zaliczyć do świadczeń wynajmującego. W słowniku poprawnej polszczyzny wyraz "świadczyć" oznacza dawać, ponosić koszty, świadczyć dobro, czynić komuś coś dobrego /PWN-80/. Podatek nie jest żadnym świadczeniem. Jest przymusową płatnością na rzecz Państwa lub Samorządu z mocy prawa. Wynajmujący świadczy dobro, za które najemca płaci umowną kwotę w postaci czynszu. Podatek nie ma, zdaniem skarżącej, takiego charakteru, Włączenie go do umowy ma charakter rozliczeniowy, przy czym nie jest to obligatoryjne, bowiem rozliczenie podatku może nastąpić w trybie pozaumownym.