Fakt, że toczy się postępowanie egzekucyjne, nie czyni wniosku podatnika w sprawie umorzenia zobowiązania podatkowego bezprzedmiotowym /art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.
Na wniosek podatnika Józefa A. Urząd Skarbowy w N. decyzją z dnia 19 marca 1993 r. rozłożył zapłatę zaległości podatkowej w kwocie 6.552.200 zł, na 6 rat płatnych od 30 marca 1993 r. W dniu 30 marca 1993 r. podatnik złożył nowy wniosek o przesunięcie terminu płatności 2 pierwszych rat na wrzesień i październik 1993 r. Decyzją z dnia 23 kwietnia 1993 r. Urząd Skarbowy częściowo uwzględnił wniosek wyznaczając termin płatności 2 pierwszych rat na miesiące maj i czerwiec 1993 r.
Złożone przez podatnika odwołanie nie zostało uwzględnione i Izba Skarbowa w P. utrzymała w mocy orzeczenie organu I instancji. Jednocześnie Urząd Skarbowy decyzją z 15 lipca 1993 r. stwierdził, że skoro dłużnik nie dotrzymał umowy ratalnej, to decyzja o rozłożeniu na raty wygasła i zaległości podatkowe objęte zostały tytułem wykonawczym, na podstawie którego wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne i zajęto samochód osobowy marki Łada Combi stanowiący własność podatnika.
Podatnik nie wniósł odwołania od decyzji stwierdzającej wygaśnięcie decyzji o rozłożeniu zaległości na raty, wskutek czego decyzja ta nabrała charakteru ostatecznej. Podatnik złożył wniosek do Rzecznika Praw Obywatelskich na postępowanie organów podatkowych, zażalił się i prosił o zainteresowanie się jego przypadkiem.
Wniosek do Rzecznika nie wstrzymał postępowania egzekucyjnego, wobec czego dnia 21 stycznia 1994 r. podatnik złożył wniosek o umorzenie zaległości podatkowych wraz z odsetkami.
Wiosek ten Urząd Skarbowy decyzją z dnia 24 lutego 1994 r. załatwił odmownie. Od tej decyzji podatnik złożył odwołanie, lecz w toku postępowania odwoławczego w dniu 21 marca 1994 r. postępowanie egzekucyjne zostało zakończone. Z tej przyczyny decyzją z dnia 16 maja 1994 r. Izba Skarbowa w P. umorzyła postępowanie jako bezprzedmiotowe.
Uprzednio postępowaniem z dnia 23 marca 1994 r. Urząd Skarbowy odmówił wstrzymania licytacji samochodu podatnika i złożone przez skarżącego odwołanie nie zostało uwzględnione przez Izbę Skarbową w P., które postępowaniem z dnia 17 maja 1994 r. utrzymało w mocy orzeczenie organu I instancji informując skarżącego, że orzeczenie to jest ostateczne w toku instancji.
Zarówno decyzja Izby Skarbowej z 16 maja 1994 r. dotycząca umorzenia postępowania odwoławczego, jak i postępowanie z 17 maja 1994 r. utrzymujące w mocy odmowę wstrzymania samochodu, zaskarżone zostały do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargami podatnika, w których zarzuca, że zajęto mu samochód objęty "cesją" na rzecz Banku PKO z powodu zaciągniętego kredytu konsumpcyjnego.
Skarżący twierdzi, że jest inwalidą III grupy ze schorzeniami narządu ruchu i samochód umożliwiał mu poruszanie się. Tenże samochód przez 6 miesięcy garażował Urząd Skarbowy na płatnym parkingu i kosztami garażowania oraz dwukrotnych wycen obciążył skarżącego.