1. Organy podatkowe nie mają obowiązku respektowania tych postanowień czynności prawnych, które zmierzały do obejścia przepisów prawa podatkowego, jednakże sama czynność prawa cywilnego ukształtowana przez strony w sposób zmierzający do obejścia przepisów podatkowych nie staje się z tego powodu nieważna.
2. Umowy cywilnoprawne, kształtujące wzajemne prawa i obowiązki stron umowy, nie mogą być wykorzystywane do obejścia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego jako realizującego stosunki publicznoprawne.
oddala skargę.
Urząd Skarbowy na podstawie art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ i art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19.12.1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ ustalił spółce z o.o. przypis podatku dochodowego za okres od 1.1. do 31.8.1992 r. w kwocie 1.516.254.000 zł wraz z należnymi odsetkami.
W uzasadnieniu organ podatkowy powołuje się na ustalenia zawarte w protokole z kontroli przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej. Stwierdza więc, iż przypisu dokonano od dochodu stanowiącego wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń od I.C.SA, które zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są przychodem. Przychód ten stanowią odsetki od udzielonej nie oprocentowanej pożyczki, które ustala się stosownie do art. 12 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zależności od rodzaju otrzymanych świadczeń. Jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia, wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen stosowanych przez świadczącego wobec innych odbiorców. Przyjęte do naliczenia nieodpłatnego świadczenia oprocentowanie w wysokości 55 procent, wynika ze stosowanej stopy oprocentowania pożyczek przez I.C.SA. Zaniżenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym o kwotę 3.790.640.000 zł spowodowało zaniżenie wpłat miesięcznych zaliczek tego podatku.
W odwołaniu spółka zarzuca powyższej decyzji naruszenie prawa materialnego /art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych/, gdyż nie oprocentowana pożyczka została udzielona spółce nie jako usługa świadczona w ramach działalności gospodarczej i brak jest podstaw prawnych do twierdzenia, że prowadząc działalność gospodarczą I.C.SA dokonała nieodpłatnego świadczenia wartości wyliczonej przez urząd skarbowy. Ponadto w odwołaniu zarzuca się to, iż w decyzji nie została rozstrzygnięta kwestia wysokości należnych odsetek za zwłokę.
Izba Skarbowa uchyliła zaskarżoną decyzję w części przypisanego podatku w wysokości 137.834.000 zł, natomiast w pozostałej części, tj. w wysokości 1.378.420.000 zł utrzymano w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W uzasadnieniu Izba stwierdza, że w wyniku badania dokumentów rejestracyjnych I.C.SA ustalono, że w przedmiocie działalności w dokumencie rejestracyjnym w 1990 r. wpisano m.in. działalność inwestycyjną, kredytową, konsultingową, instytucjonalną, usługi brokerskie i maklerskie. Z protokołu kontroli przeprowadzonej w I.C.SA wynika, że przychody z tytułu pożyczek za I półrocze 1992 r., wyniosły 4.050.864.392 zł. Łącznie udzielono pożyczek w tym okresie 38 podmiotom, a pożyczki oprocentowane były od 50 procent do 90 procent. Spółka otrzymała pożyczkę w kwocie 11.092.790.700 zł, ale bez oprocentowania. 100 procent pakiet udziałów w odwołującej się spółce posiadał I.C.SA. Przekazana spółce z o.o. nie oprocentowana pożyczka przeznaczona była na wykup akcji spółki I.C. Izba uważa za udowodniony fakt prowadzenia przez I.C. działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu pożyczek. Nie zgadza się z argumentem spółki, że pobrana opłata skarbowa przez urząd skarbowy od pożyczek udzielonych przez I.C.SA przesądza o tym, że spółka ta nie udzielała pożyczek w swojej działalności gospodarczej. Z pisma zawierającego wykładnię Ministerstwa Finansów nr PO 7-D-826-14/93 wynika zdaniem izby tylko to, że podmioty mające status banku lub działające w oparciu o wyraźne uprawnienia ustawowe lub zezwolenia są zwolnione, przy udzielaniu pożyczek, od opłaty skarbowej przewidzianej w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 11 października 1991 r.