Wyłączenie pracownika lub odmowa jego wyłączenia od udziału w postępowaniu administracyjnym na podstawie art. 24 par. 3 Kpa powinny nastąpić w formie postanowienia.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Aleksandry Sz. na decyzję Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w P. z dnia 11 kwietnia 1989 r. w przedmiocie pozwolenia Pawłowi S. na kontynuowanie prac budowlanych i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1, 2 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Dzielnicowego w P., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w P. kwotę dwadzieścia cztery tysiące złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Decyzją ostateczną nr UAN-N-517/83830-4/2638/89 z dnia 11 kwietnia 1989 r. Kierownik Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w P., po rozpatrzeniu odwołania Aleksandry Sz., utrzymał w mocy decyzję Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Dzielnicowego w P. z dnia 20 grudnia 1988 r. nr UAN-III- 8381/S/215/88 w sprawie udzielenia pozwolenia na kontynuację prac budowlanych przy budowie budynku gospodarczego na działce Pawła S., położonej w P. przy ul. Nr 15. Jako podstawę prawną wskazał art. 29 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./. W uzasadnieniu tej decyzji organ odwoławczy podał, że Paweł S. rozpoczął realizację obiektu budowlanego na granicy nieruchomości bez pozwolenia na budowę wymaganego przez art. 29 prawa budowlanego. Zdaniem organu odwoławczego, nie ma podstaw do wydania decyzji o przymusowej rozbiórce tego obiektu, ponieważ znajduje się on na terenie, który wyłącza zastosowanie art. 37 prawa budowlanego, gdyż obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dopuszcza uzupełnienie zabudowy. Zdaniem organu, ustawodawca nie zamierzał na podstawie art. 37 prawa budowlanego likwidować wszystkich obiektów wznoszonych samowolnie.
Nie godząc się z decyzją organu odwoławczego, Aleksandra Sz. złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzucając, że organy administracji nie wyłączyły pracowników od rozpatrywania tej sprawy w myśl art. 24 par. 3 Kpa. Jej zdaniem, skarga ma podstawy w art. 145 par. 1 pkt 3 Kpa, a uzasadnieniem wniosku o wyłączenie pracowników od rozpatrywania tej sprawy ma być fakt fałszowania dokumentacji urzędowej przez Czesława G., który wydał decyzję z dnia 29 stycznia 1988 na korzyść Pawła S. bez jego wniosku albo też na wniosek z dnia 5 lutego 1988 r., a więc wniosek złożony w tydzień po wydaniu decyzji. Ponadto organy administracji państwowej naruszyły art. 6, art. 7, art. 9 i art. 145 par. 1 pkt 3 Kpa oraz art. 12, art. 10, art. 11 i art. 24 par. 3 Kpa.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wnosił o jej oddalenie, uznając zarzuty skargi za nietrafne. Nie zachodzą bowiem przesłanki uzasadniające wyłączenie pracownika oraz wydanie decyzji nakazującej rozbiórkę spornego obiektu.
Naczelny Sąd Administracyjny, nie będąc związany granicami skargi /art. 206 Kpa/ zważył, co następuje:
Kodeks postępowania administracyjnego przywiązuje dużą wagę do bezstronności w załatwianiu spraw przez organy administracji państwowej. Chodzi zatem o uwolnienie tych organów oraz ich pracowników od podejrzeń o stronniczość /art. 25 Kpa - wyłączenie organu oraz art. 24 Kpa - wyłączenie pracownika/. Wyłączenie organu i pracownika od udziału w postępowaniu administracyjnym należy do tych instytucji procesowych, które służą przede wszystkim urzeczywistnieniu zasady dochodzenia prawdy obiektywnej /art. 7 Kpa/ i pogłębienia zaufania obywateli do organów administracji państwowej /art. 8 Kpa/. Wyrazem przywiązywania do tej kwestii tak dużej wagi jest przepis art. 145 par. 1 pkt 3 Kpa, uznający wydanie decyzji przez organ lub pracownika, który podlega wyłączeniu, za istotną podstawę do wznowienia postępowania w danej sprawie.