Osoby fizyczne nie mogą być podmiotami obowiązków, wynikających z ustawy z dnia 22 grudnia 1990 r. o opodatkowaniu wzrostu wynagrodzeń /Dz.U. 1991 nr 1 poz. 1/.
stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji.
E. i J. I. aktem notarialnym z 31.3.1992 r. nabyli od Likwidatora Państwowego Ośrodka Maszynowego w Ż. w likwidacji - majątku część - i w umowie nabycia przejęli odpowiednio 60 procent zobowiązań POM-u z tytułu podatku od wzrostu wynagrodzeń za 1991 r. Na tej podstawie Urząd Skarbowy w Ż. decyzją z 2.12.1993 r. wymierzył małż. I. podatek od wzrostu wynagrodzeń za 1991 r. w kwocie 500.895.000 zł powołując się na przejęcie długu z 31.3.1992 r.
Wniesione przez skarżących małż. I. odwołanie nie zostało uwzględnione i decyzją z 17.3.1994 r. Izba Skarbowa w Z. utrzymała w mocy orzeczenie organu I instancji przedstawiając następujący stan faktyczny. W przedmiocie ustalenia podatku od wzrostu wynagrodzeń toczyło się już postępowanie przed sądem administracyjnym, który wyrokiem z dnia 27 stycznia 1993 r. uchylił decyzje organów podatkowych obu instancji /SA/Po 2013/92/. Rozpoznając sprawę ponownie organ podatkowy ustalił, zgodnie z zaleceniami NSA, że wbrew twierdzeniom Likwidatora i małż. I. w okresie likwidacji nie dokonywano wyłącznie wyprzedaży majątku, lecz POM prowadził działalność gospodarczą, czego dowodem jest:
1/ przedłużenie wcześniej wypowiedzianych umów agencyjnych do 31.12.1991 r.
2/ świadczenie usług na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej w Ż., polegającej na dostarczeniu do mieszkań ciepłej wody i energii cieplnej,
3/ dokonywanie w okresie 1.10.-31.12.1991 r. zakupu materiałów w Przedsiębiorstwie "Z" na kwotę 715 mln zł, co ma świadczyć o prowadzeniu działalności handlowej.
Na tej podstawie Urząd Skarbowy w Ż. doszedł do przekonania, że POM, jako jednostka komunalna, zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22 grudnia 1990 r. /Dz.U. 1991 nr 1 poz. 1/ podlega opodatkowaniu podatkiem od wzrostu wynagrodzeń. Skoro małż. I. przejęli zobowiązanie POM w 60 procent, a całość zobowiązania wyliczona została na 834.825.000 zł, to zobowiązani są do zapłaty należnego podatku w wysokości 500.895.000 zł.
Powyższą decyzję Izby Skarbowej zaskarżyli małż. I. do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargą opartą na zarzucie naruszenia art. 6-12 Kpa oraz art. 145 i 149 Kpa i innych i na tej podstawie domagali się stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, ewentualnie jej uchylenia i obciążenia organu odwoławczego kosztami postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Zarzuty skarżących sprowadzają się do twierdzenia, że wyrok NSA z 27.1.1993 r. załatwił sprawę definitywnie i zyskał powagę rzeczy osądzonej. Postępowanie prowadzone jest obecnie bez podstawy prawnej, gdyż nie wydano postanowienia o wznowieniu postępowania. Merytorycznie decyzja zaskarżona pozbawiona jest podstawy prawnej, bowiem POM dnia 28.6.1993 r. wykreślony został z rejestru przedsiębiorstw, a skarżący nie stali się podatnikami podatku od wzrostu ponadnormatywnego wynagrodzenia, bowiem są osobami fizycznymi. POM występował z wnioskiem o umorzenie postępowania dot. wymiaru podatku tzw. "popiwku" dnia 2.3.1992 r. dowodząc, że nie było podstaw do jego naliczania, a w tej sytuacji małż. I. przejęli dług nie istniejący i bez zgody wierzyciela, co czyni zapis notarialny nieważnym. Nadto Likwidator złożył wniosek do Sądu Rejonowego o uznanie przejęcia długu za bezprzedmiotowe i nie ważne. W tym czasie organy podatkowe nie ustaliły wysokości rzekomego zadłużenia POM-u, lecz uczyniły to dopiero po upływie roku i po wykreśleniu POM z rejestru przedsiębiorstw komunalnych. Ustalenia organów podatkowych zapadły bez udziału rzekomych podatników, co narusza art. 10 Kpa. Przedłużenie umów agencyjnych nie stanowi o prowadzeniu działalności gospodarczej, bowiem działalność taką prowadzili tylko agenci i to oni rozliczali się, jako odrębne podmioty gospodarcze, z Urzędem Skarbowym. Dochód POM z tytułu odpłatności za korzystanie z jego mienia, nie pokrywał nawet amortyzacji urządzeń, o czym POM informował w skardze do NSA. Nadto, po zaprzestaniu działalności agencyjnej, agenci stawali się nabywcami posiadanej części majątku POM-u i wcześniejsze zerwanie z nimi umów agencyjnych spowodowałoby obowiązek zapłaty odszkodowań, przerastających możliwości finansowe POM.