Dlatego też Sąd wyraża pogląd, iż użyte w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o opłacie skarbowej określenie "wartość świadczeń ponoszonych na rzecz wydzierżawiającego" należy odnosić do wszelkich świadczeń ponoszonych przez dzierżawcę na rzecz wydzierżawiającego, o ile ten ma roszczenie cywilnoprawne względem dzierżawcy.
NSA uznał skargi skarżących za nieuzasadnione, aczkolwiek ma istotne zastrzeżenia co do pracy Urzędu Skarbowego. Kombinat Budownictwa Ogólnego i I. G. zawierając 26.6.1989 r. umowę dzierżawy wytwórni prefabrykatów na okres 10-letni był obowiązany w terminie 14 dni od daty jej zawarcia, do obliczenia i wpłacenia na konto Urzędu Skarbowego należnej opłaty skarbowej. Z obowiązku tego jednak nie wywiązał się terminowo - popadając w zwłokę.
Z przedłożonych sądowi akt wymiarowych wynika, iż Urząd Skarbowy dopiero 24.10.1989 r. sporządził protokół, w którym przedstawiono G. projekt wymiaru opłaty skarbowej od umowy dzierżawy, przy czym za podstawę jej wymiaru przyjęto 10-letni czynsz dzierżawny.
Od momentu sporządzenia protokołu projektu wymiaru opłaty skarbowej do wydania decyzji podatkowej upłynęły prawie 2 dalsze miesiące. Decyzję tę wydał Urząd Skarbowy dopiero 12.12.1989 r., przyjmując - niezgodnie z zawartą umową dzierżawy - iż wartość świadczeń dzierżawcy na rzecz wydzierżawiającego stanowi jedynie czynsz dzierżawny, przez co w tej deklaratoryjnej decyzji, zaniżono należną podstawę i kwotę opłaty skarbowej. Od decyzji tej nie zostało wniesione odwołanie do Izby Skarbowej. Izba Skarbowa pismem z 9.4.1991 r. stanęła na stanowisku, iż brak jest dostatecznych podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji organu I instancji z 21.12.1989 r.
Skarżący 25.5.1990 r. sporządzili aneks do dotychczas obowiązującej między nimi umowy dzierżawy, z mocą wsteczną od 1.1.1990 r., podwyższając wysokość dotychczasowych świadczeń dzierżawcy na rzecz wydzierżawiającego. Odpis tego aneksu wraz z naliczoną opłatą skarbową jedynie od części świadczeń dzierżawcy na rzecz wydzierżawiającego /tj. czynszu dzierżawnego/ przekazano do Urzędu Skarbowego 7.6.1990 r. Przy takim a nie innym ustalaniu uzupełniającej opłaty skarbowej od aneksu do umowy - kierowali się oni interpretacją obowiązujących przepisów prawnych dokonaną przez organ podatkowy I instancji 21.12.1989 r.
Urząd Skarbowy, naruszając jaskrawo instrukcyjne terminy dla skorygowania błędnego naliczenia opłaty skarbowej, zawarte w zarządzeniu Ministra Finansów z dnia 21 lipca 1989 r. w sprawie sposobu pobierania, uiszczania i zwrotu opłaty skarbowej (...) oraz art. 35 par. 1 i 3 Kpa - uzupełniającą decyzję w sprawie opłaty skarbowej od zawartego przez skarżących 25.5.1990 r. aneksu, wydał 22.4.1991 r. Dopiero tą decyzją zmieniono niezgodną z prawem i błędną interpretację podstawy obliczenia opłaty skarbowej od zawartych umowy dzierżawy. Bowiem jak to już wyżej wskazano, do podstawy obliczenia należy wliczać nie tylko czynsz dzierżawny, ale także wszelkie inne świadczenia ponoszone przez dzierżawcę na rzecz wydzierżawiającego, o ile temu ostatniemu przysługują z tego tytułu roszczenia cywilnoprawne o ich spełnienie. Dlatego też prawidłowo wliczono do podstawy opodatkowania zwracane przez G. Kombinatowi Budowlanemu ponoszone koszty z tytułu amortyzacji, dywidendy, podatku od nieruchomości, podatku od gruntu, ubezpieczenia majątkowego. Z tego też względu za zgodną z prawem należy uznać decyzję Izby Skarbowej z 29.7.1991 r. utrzymującą w mocy decyzję organu podatkowego I instancji z dnia 22.4.1991 r.
Sprawami wymagającymi rozstrzygnięcia w odrębnym postępowaniu /nie zostały one rozstrzygnięte w zaskarżonych decyzjach/ jest kwestia wysokości odsetek należnych od skarżących z tytułu popadnięcia w zwłokę i terminu, od którego należy liczyć popadnięcie w taką zwłokę. NSA wyraża pogląd, iż błędna interpretacja organu podatkowego I instancji dokonana w jego decyzji z 21.12.1989 r., do której to interpretacji prawnej skarżący zastosowali się - nie może powodować dla nich ujemnych z tego powodu skutków prawnych. Urząd Skarbowy - po niezwykle opieszałym postępowaniu, naruszając wszelkie wyznaczone prawem terminy załatwienia sprawy - dopiero 22.4.1991 r. swą decyzją wyprowadził z błędu skarżącego, co do prawidłowego ustalenia podstawy obliczenia opłaty skarbowej od umowy dzierżawy.
Z przytoczonych powyżej powodów, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 207 par. 5 Kpa orzekł jak w sentencji.