Uzasadnienie strona 2/5

Odwołanie od powyższej decyzji wnoszą obie strony umowy dzierżawy, zobowiązane solidarnie do ponoszenia ciężaru opłaty skarbowej. Izba Skarbowa utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Swe rozstrzygnięcie Izba uzasadnia m.in. tym, iż Urząd Skarbowy w decyzji z 21.12.1989 r. pominął przy ustalaniu podstawy wymiary opłaty skarbowej zwrot ponoszonych przez wydzierżawiającego, a obciążających dzierżawcę kosztów z tytułu własności ujętych w par. 10 pkt 2 umowy. Dlatego też Urząd ten pismem z 8.2.1991 r. zwrócił się do izby z wnioskiem o rozważenie nieważności jego decyzji pierwotnej /z 21.12.1989 r./ o ustaleniu opłaty skarbowej stronom. Izba - pismem z 9.4.1991 r. - uznała jednak, iż brak dostatecznych podstaw prawnych dla uwzględnienia tego wniosku.

Utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję uzupełniającą wymiar opłaty skarbowej Izba Skarbowa, powołując się na art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "b" oraz art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o opłacie skarbowej uznała, iż podstawę obliczenia opłaty od czynności cywilnoprawnych stanowi wartość świadczeń dzierżawcy ponoszonych na rzecz wydzierżawiającego, za czas, na jaki umowa została zawarta. Ponadto zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o opłacie skarbowej, opłacie skarbowej podlegają również zmiany umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy jej obliczenia. Natomiast art. 5 pkt 4 oraz art. 7 ust. 2 ustawy o opłacie skarbowej stanowi, iż obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, a opłatę skarbową wpłaca się w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku jej uiszczenia.

Zdaniem Izby, nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut bezprawnego przyjęcia do podstawy opodatkowania decyzji uzupełniającej kosztów i opłat ponoszonych przez wydzierżawiającego. Świadczenia te wyraźnie określa par. 10 pkt 2 umowy dzierżawy i ustawa o opłacie skarbowej stanowiąca, iż podstawą obliczenia opłaty skarbowej przy umowie dzierżawy jest wartość świadczeń dzierżawcy na rzecz wydzierżawiającego.

W swej skardze do NSA, G. wnosi o uchylenie zarówno decyzji Urzędu Skarbowego z 22.4.1991 r., jak i decyzji Izby Skarbowej z 29.7.1991 r. Zdaniem skarżącego, obydwa organy podatkowe błędnie interpretują art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o opłacie skarbowej przez przyjęcie do wartości świadczeń dzierżawcy ponoszonych na rzecz wydzierżawiającego zwrotu kosztów i opłat ponoszonych przez kombinat amortyzacji, dywidendy, podatku od gruntu, podatku od nieruchomości i ubezpieczeń majątkowych, co zgodnie z umową dzierżawy stanowi zwrot kosztów, a nie jest opłatą dzierżawną.

Skargę do NSA wniósł również drugi ze zobowiązanych solidarnie, a mianowicie Kombinat Budownictwa Ogólnego wnosząc również o uchylenie obydwu decyzji organów podatkowych. Zdaniem kombinatu, organa podatkowe naruszyły art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o opłacie skarbowej oraz art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych poprzez przyjęcie, że do wartości świadczeń dzierżawcy ponoszonych na rzecz wydzierżawiającego stanowiących podstawę naliczeń czynszu dzierżawnego, zalicza się również wartość ponoszonych przez niego podatków oraz kosztów wynikających z tytułu własności /takich jak dywidenda, amortyzacja i inne/ oraz, że opłata skarbowa w wysokości obliczonej w decyzji urzędu skarbowego z 22.4.1991 r. została uiszczona po terminie, a więc stanowi zaległość podatkową, wobec czego pobiera się od niej odsetki.

Strona 2/5