Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t
Tezy

Podatek od nieruchomości jest podatkiem majątkowym i nie jest uzależniony od dochodów uzyskiwanych z nieruchomości.

Do uiszczania podatku od nieruchomości zobowiązany jest właściciel ewentualnie posiadacz nieruchomości, niezależnie od tego, czy władanie nieruchomością wiąże się z uzyskiwaniem dochodu.

Uzasadnienie strona 1/2

Burmistrz Miasta i Gminy w Cz. decyzją z dnia 25 lutego 1991 r. ustalił Henrykowi Cz. podatek od nieruchomości za 1991 r. w kwocie 5.634.000 zł. Henryk Cz. posiada nieruchomość położoną w Cz. składającą się z gruntu o powierzchni 1291 m2, zabudowanego obiektem budowlanym z przeznaczeniem na magazyn o powierzchni 1160 m2, przy czym 60 m2 jest zajęte na cele mieszkalne, zaś 800 m2 było oddane w dzierżawę na działalność gospodarczą.

Od powyższej decyzji Henryk Cz. odwołał się podnosząc, że "magazyn obciążają narzuceni lokatorzy", wobec czego nie może być on wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem. Odwołujący się przedstawił również historię nieruchomości po 1945 r. i zakwestionował zasadność oraz wysokość ustalonego podatku.

Decyzją z dnia 29 czerwca 1991 r. Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa P., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ odwoławczy podał, że podatek od nieruchomości jest podatkiem majątkowym pobieranym od właścicieli nieruchomości bez względu na to, czy nieruchomość ta przynosi dochód.

Zasady wymiaru tego podatku regulują przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. /Dz.U. nr 9 poz. 31/ o podatkach i opłatach lokalnych.

Zgodnie z art. 2 tej ustawy, obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży na właścicielach lub samoistnych posiadaczach nieruchomości. Podstawę opodatkowania określa zaś art. 4 ustawy, który stanowi, że dla budynków lub ich części oraz dla gruntów podstawą opodatkowania jest ich powierzchnia.

Wysokość stawek podatkowych ustala rada gminy w drodze uchwały, na podstawie art. 5 ust. 1 cyt. ustawy, przy czym stawki te nie mogą być wyższe od ustalonych przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1-5. Rada Miejsca w Cz., uchwałą z dnia 7 lutego 1991 r. ustaliła, że podatek ten od budynków mieszkalnych lub ich części związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą wynosi 15.000 zł rocznie od 1 m2, a od pozostałych budynków 3.000 zł, zaś od garaży, szop i budynków gospodarczych podatek obniżono do 400 zł za 1 m2.

Ustalony dla Henryka Cz. podatek uwzględnił obniżki wynikające z uchwały Rady Miejskiej a nadto fakt, że pomieszczenia magazynowe były wynajęte tylko do 15 maja 1991 r. zatem w pozostałej części roku opodatkowane są według stawki 400 zł za z 1 m2.

Henryk Cz. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzucając, że zaskarżona decyzja narusza decyzję Ministerstwa Finansów w jego sprawie z 1966 r. którą wówczas znacznie obniżono należny podatek ze względu na narzuconych lokatorów, których decyzja ta polecała władzom miejskim wykwaterować.

Strona 1/2